Premierowi Tuskowi udało się ostatnio przeprowadzić przez parlament w ekspresowym tempie ustawę hazardową. I widać spodobało mu się to doświadczenie. Teraz bowiem rzuca hasło szybkich zmian Konstytucji.
W przypadku ustawy hazardowej pośpiech i elementy szantażowania opozycji (jak nie jesteście z nami, to jesteście z jednorękimi bandytami) budziły opór. Stały bowiem w sprzeczności z zasadami przyzwoitej legislacji i regułami demokratycznej debaty. Uważałem wówczas, że należy zacisnąć zęby i przymknąć jedno oko. Rząd bowiem stworzył ustawę, która stara się rozwiązać rzeczywiście palący problem społeczny. Ponadto premier Tusk przekroczył niejako sam siebie odchodząc od neoliberalnych dogmatów o swobodzie działalności gospodarczej. Budziło to nawet podziw.
Wczorajsze wypowiedzi Tuska budzą nie podziw, lecz poważne zaniepokojenie. Premier zrobił o jeden krok za daleko. O ile w przy uchwalaniu ustawy wychodzącej naprzeciw pladze hazardu, pośpiech można usprawiedliwić, to w przypadku ustawy zasadniczej wzywanie do pośpiechu jest niedopuszczalne. Pospieszne majstrowanie przy Konstytucji jest ostatnią rzeczą, jakiej Polska dzisiaj potrzebuje. Konstytucja to nie to samo co Black Jack i ruletka.
Zmian w Konstytucji nie można również projektować z myślą o sobie i swoim obozie politycznym. W przypadku propozycji Tuska czuć pismo nosem. Nie da się nie zauważyć, że perspektywa własnej formacji bardzo istotna dla autorów koncepcji przedstawionych przez premiera w dniu wczorajszym. Po drugie, przy zmianach Konstytucji powinno obowiązywać długie vacatio legis. Jeśli zmieniać Konstytucję to nie „na jutro”, ale „na pojutrze”, czyli nie na najbliższe, ale na kolejne wybory.
Piszę to mając świadomość, że cześć propozycji premiera koresponduje z lewicową refleksją na temat ustroju państwa. Mam tu na myśli pomysł wyboru głowy państwa przez Zgromadzenie Narodowe. Generalnie nie możemy więc propozycji Tuska odrzucić a priori. Można o nich dyskutować. Wyjątek stanowi pomysł jednomandatowych okręgów wyborczych. Tutaj sprzeciw z lewej strony jest jednoznaczny. Premier – jakby się go spodziewając – w tej sprawie zapowiada jednak elastyczność. Plus dla niego.
Możemy więc rozmawiać o zmianie Konstytucji, ale na pewno nie w pośpiechu. Nie poprzez media i konferencje prasowe i polityczne wiece. Dobrym polem do rozmowy o ewentualnej reformy Konstytucji byłaby Rada Konstytucyjna, której stworzenie SLD propaguje od dłuższego już czasu. W jej skład weszliby byli prezydenci, premierzy, marszałkowie i wicemarszałkowie Sejmu, szefowie klubów parlamentarnych oraz eksperci. Jej celem byłoby badanie funkcjonowania Konstytucji i proponowanie ewentualnych modyfikacji ustawy zasadniczej. Stosowny projekt ustawy od pół roku leży w Sejmie.
I – nie mam tu wątpliwości – będzie leżał jeszcze długo. Chyba, że premier Tusk pochyli się nad naszym pomysłem i nakłoni kluby koalicji do jego poparcia. Będzie to gest wskazujący na to, że premier o zmianach w Konstytucji chce rozmawiać na poziomie, którego godność ustawy zasadniczej wymaga. Jeśli naszą propozycję przemilczy, będzie to dowód, że wczorajsza wypowiedź nie była wyrazem troski o państwo, lecz elementem kampanii wyborczej. Że Donald Tusk nie jest mężem stanu, lecz politykiem kierowanym doraźnymi podszeptami speców od PR-u.
O zmianach w Konstytucji warto rozmawiać –na forum Rady Konstytucyjnej. Warto jednak również pamiętać, że trwałość Konstytucji jest jedną z najważniejszych wartości w demokracji. Stany Zjednoczone, Niemcy po 1949 roku – to przykłady państw, w których traktowanie Konstytucji niczym świętości stanowi fundament sprawnych i stabilnych systemów politycznych. Tak powinno być również w polskim przypadku. Szczególnie, że nasza ustawa zasadnicza jest po prostu udana. Jeśli Polska polityka wygląda, nie tak jakbyśmy sobie tego życzyli to wynika to z niskiej kultury politycznej części polityków, a nie z kiepskiej Konstytucji.
Inne tematy w dziale Polityka
