Mecz Lecha Poznań rozkawałkował mnie, a oglądałem go z Biniem (bracholem), bo przystawił kamerkę do plazmatyka, a skajp ciągnął jak świeża gruba żaba grząski muł. Potem się nawet zastanawiałem co to jest, że dorosły (wydawałoby się) człowiek wrzeszczy i się smuci, jak coś tam gdzieś, na jakimś boisku. Myślę sobie, że o to właśnie w sporcie chodzi. O to, że w czasach rozpadu i atrofii jest to element spajający takiego oranje w Dublinie i tysiące ludzi na całym świecie.
A dzisiaj rano jedna rzecz przyszła mi do głowy i sprawdziłem.
No, sami sobie porównajcie te herby:
Wiem, wiem, że przypadek, ale na miasto partnerskie dla Poznania by się nadawał! (Barwy Dublina są biało-niebieskie).
Mieszkańcy Bulandy, jednakowoż, wciąż z niej uciekają. Tak się tam przyzwyczajono do bycia wiecznie dymanym, że zaczęli dymać siebie nawzajem. Opresja przeszła w self-service, jesteśmy pierwszym samouciskowym narodem świata. P. Czerwiński, Przebiegum życiae
A chłopaki jak chłopaki. Generalnie nie różnimy się. Ja, emigrant ze swoim odrzuceniem roli emigranta (odrzucam ją od pierwszego dnia tutaj), poruszam się po świecie jak piłkarz, któremu pękła gumka w spodenkach, ale jest dobre podanie, więc zapierdziela się w jej stronę trzymając gacie jedną ręką. Może gola się strzeli jakiego, a gacie się przecież wymieni. Oni w Polsce, w swoich rolach i zawodach, bez obciążenia emigranckiego, w kraju swoim, z językiem swoim i przyjaznym państwem – podobnie. Wolność, pomysły, projekty, działania... - ale też z jedną cały czas, od 20 lat, ręką trzymający galoty projektów, spłacanych kredytów, bezpiecznych i niebezpiecznych związków. Nie ma radości w tej grze, nie ma fascynacji tym sportem jakim jest życie. Nie jesteśmy chyba dziś narodem czerpiącym radość. Nie ma jej na ulicy, w rozmowie, przy grillu czy na zakupach. Żeby radość zresztą czerpać trzeba mieć źródło jakieś.
Sign by Danasoft - For Backgrounds and Layouts
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Technologie
