Bóg. Mistrz Włoch. Oszust. Ćpun. Mistrz Świata. Legenda.
Diego Armando Maradona w zawodowym futbolu debiutował w wieku 15 lat. Zagrał wtedy w ligowym spotkaniu przeciwko Talleres de Cordoba. Pierwszą bramkę dla Argentinos Juniors strzelił w wieku 16 lat przeciwko San Lorenzo. Podsumowując w sezonach od 1976 do 1980 rozegrał dla Juniors 166 spotkań i strzelił 116 bramek. Pięć razy został królem strzelców rozgrywek ligowych. Dodatkowo będąc zawodnikiem Argentinos zadebiutował w reprezentacji Argentyny w spotkaniu przeciwko Węgrom. Przed sezonem 1981 został sprzedany do Boca Juniors za milion funtów.
W tym czasie miał już ofertę od innego argentyńskiego giganta - River Plate. Odrzucił jednak tą propozycję tłumacząc, że zawsze chciał zagrać dla Boca. W barwach Boca występował w 1981 roku gdzie w 40 meczach strzelił 28 bramek. Po roku gry został sprzedany do FC Barcelony za rekordową w tamtym czasie kwotę 3 milionów funtów.
Hiszpański klub okazał się przystankiem w jego karierze gdzie spędził sezony 1982/1983 i 1983/1984. W 52 meczach strzelił 34 gole oraz wygrał Puchar Króla i Puchar Ligi Hiszpańskiej. Jak sam w późniejszych czasach przyznał to w Barcelonie pierwszy raz zażył kokainę.
W 1984 roku Maradona zszokował piłkarski świat. Odszedł z Barcelony do S.C.C. Napoli bijąc kolejny raz transferowy rekord. Tym razem była to kwota 5 milionów funtów. Nie tylko pieniądze jakie wydało Napoli na Diego zadziwiło opinię publiczną. Maradona odchodził z czołowego klubu w Hiszpanii do średniaka ligi włoskiej. W sezonach poprzedzających transfer Argentyńczyka Napoli zajmowało 12 (sezon 1983/1984) i 10 (sezon 1982/1983) pozycję w lidze. W końcu był to zespół, który nigdy nie wygrał Serie A. Tylko dwa razy w historii zwyciężyli w Pucharze Włoch. Napoli w tamtym okresie było przeciwieństwem mocnych zespołów włoskich z północy - Juventusu, Torino, Interu czy AC Milan.
Czy Maradona w 1984 roku zdawał sobie sprawę z działalności Camorry w Neapolu? Zapewne nie, choć dziennikarze na konferencji prasowej podczas prezentacji Diego jako nowego piłkarza S.C.C. nie omieszkali o to zapytać. Sam zainteresowany wyglądając na zdezorientowanego nie odpowiedział na pytanie, zamiast tego prezes Napoli zwyzywał dziennikarza i kazał mu opuścić sale konferencyjną. Camorrę Maradona miał dopiero poznać.
Maradona z miejsca został najlepszym zawodnikiem swojego klubu. Neapolitańczyków reprezentował przez siedem sezonów rozgrywając w jego barwach 259 meczów i strzelając 115 bramek (Diego do dzisiaj jest najskuteczniejszym zawodnikiem Napoli w Coppa Italia, gdzie strzelił 29 goli oraz trzecim najlepszym strzelcem w historii Napoli). Praktycznie rok po roku zostawał na koniec sezonu najlepszym strzelcem Napoli. W sezonie 1987/1988 z 15 bramkami został królem strzelców Serie A. W końcu doprowadził Napoli do największych sukcesów w historii. Dwa razy wygrał z zespołem Serie A (1986/1987 i 1989/1990). Wygrał również Coppa Italia (1986/1987), Supercoppa Italiana (1990) oraz Puchar UEFA (1988/1989). Z Maradoną w składzie drużyna z Neapolu zawitała do czołówki Serie A.
Wróćmy jednak do wydarzenia, które zbudowało legendę Diego. Mistrzostwa Świata w 1986 roku rozgrywano w Meksyku. Reprezentacja Argentyny wygrała swoją grupę przed Włochami, Bułgarami i Koreańczykami z Południa (Maradona w meczu z Italią trafił do siatki - spotkanie zakończyło się remisem 1:1). W 1/8 finału jego drużyna odprawiła Urugwaj po zwycięstwie 1:0. W kolejnym spotkaniu mierzyli się z Anglią. Mecz po koncertowym występie Maradony zakończył się zwycięstwem Argentyny 2:1. Obie bramki strzelił Diego. Pierwsza została strzelona ..ręką. Druga po fenomenalnym rajdzie przez połowę boiska.
Występ Maradony w tym spotkaniu do dnia dzisiejszego rozpala wyobraźnie komentatorów. Ręka Boga w oczach wielu ludzi piłki nożnej symbolizuje oszustwo w życiu Maradony. Dla wielu jednak jego występ w tym spotkaniu to z jednej strony oszustwo, ale z drugiej strony geniusz Diego. Natomiast dla Argentyny była to zemsta na Anglikach za niedawno przegraną wojną o Falklandy. Punkt widzenia zmienia się i zależy od tego, kto wygłasza swoją replikę.
W półfinale Argentyna spotkała się z Belgią. Po dwóch bramkach Maradony wchodzą do finału, gdzie zagrają z RFN. Mecz oglądało ponad 100 tysięcy widzów. Zespół z Ameryki Południowej wygrywa 3:2. Kapitan Argentyny w całym turnieju strzela 5 bramek. W finałowym turnieju notuje asystę przy bramce na 3:2. Zostaje wybrany najlepszym zawodnikiem MŚ. Zostaje Mistrzem Świata.
Jest to niewątpliwie szczyt jego kariery. Mistrzostwo z Argentyną oraz sukcesy z Napoli. Grając w Neapolu Diego popada w uzależnienie od kokainy. Jak sam mówił w późniejszych latach - narkotyki były tam wszędzie. Zostają odkryte jego powiązania z rodziną Giuliano z Forcelli w Neapolu. Maradona firmuje przedsięwzięcia Camorry, pojawia się na eventach organizowanych przez mafię. Za rozdawanie autografów dostaje złote zegarki. Ma dostęp do narkotyków i korzysta z usług prostytutek. Mafia umila mu życie jak tylko potrafi. Dodatkowo Diego wdaje się w romans z jedną z koleżanek swojej siostry, efektem tego związku jest Diego Armando Junior. Argentyńczyk wszystkiemu zaprzecza. Media zaczynają się bardziej interesować jego życiem prywatnym niż sukcesami sportowymi. Maradona dalej utrzymuje Napoli w czołówce mimo, że po każdym niedzielnym meczu do środy imprezuje i zażywa kokainę. Jakimś cudem przechodzi kontrole antydopingowe. Do 1991 roku kiedy to po meczu z Bari w jego moczu wykryto kokainę. Włoska federacja zawiesiła go na 15 miesięcy. To był jego koniec w Neapolu i Włoszech. Gwóźdź do trumny, którą przyszykowano dla niego podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku rozgrywanych we Włoszech.
Mistrzostwa Świata we Włoszech to dla Maradony, gwiazdy Serie A, z jednej strony turniej pełen nienawiści, a z drugiej szansa na obronienie Mistrzostwa Świata z Meksyku. Grupowe mecze reprezentacja Argentyny rozgrywała na stadionie w Neapolu i Mediolanie. Podczas spotkań z Kamerunem, Rumunią i ZSRR Argentyńczycy nie zachwycili. W pierwszym meczu z Kamerunem na dzień dobry zostali niesamowicie wygwizdani przez fanów zasiadających na trybunach (kibice gwizdali na całą drużynę ponieważ tak nienawidzili Maradony). Mecz przegrali 1:0. Kolejne spotkania drużyna zagrała w Neapolu. Wygrali z ZSRR 2:0 oraz zremisowali z Rumunią 1:1. W 1/8 finału Argentyna wygrała z Brazylią 1:0, żeby w ćwierćfinale męczyć się z Jugosławią i awansować dopiero po rzutach karnych. W każdym z tych spotkań Argentyńczycy byli ze względu na Maradonę niesamowicie wygwizdywani i lżeni z trybun. Jednak mecz półfinałowy odbywał się w Neapolu. Maradona był u siebie i dawał temu wyraz. Prosił kibiców Napoli o wsparcie, udzielił też wywiadu w którym stwierdził, że Neapol to nie Włochy. Półfinał MŚ to spotkanie z gospodarzami turnieju - Włochami. W regulaminowym czasie gry padł remis 1:1. Zwycięzce wyłonił konkurs rzutów karnych. Włochy odpadły przegrywając 3:4. Ostatni rzut karny dla Argentyny wykonywał Diego. Już dzień później stał się wrogiem publicznym numer jeden. Nienawidzony w całych Włoszech, szanowany tylko w Neapolu. Diabeł spod Wezuwiusza - tak pisała o nim włoska prasa.
Pozostało ostatnie spotkanie - Finał. Argentyna przeciwko RFN. Powtórka z Meksyku, lecz zakończona innym wynikiem. Niemcy wygrywają 1:0.
Po dyskwalifikacji w 1991 roku do Włoch już nie wrócił. Do wielkiego grania także. Karierę kontynuował w Sevilla FC, Newell's Old Boys oraz Boca Juniors, gdzie zakończył karierę. Międzyczasie został jeszcze dwa razy zdyskwalifikowany ze względu na doping.
Niektórzy zapytają gdzie są jego Złote Piłki? Przecież dostał tylko jedną i to za zasługi w 1995 roku. To prawda, lecz trzeba dodać, że do 1995 roku tą nagrodę mogli dostać tylko Europejczycy.
