Adam stanął koło drzewa

Spojrzał patrzy, a tu Ewa

Ona żona, jam jej mąż

No, to co tam robił wąż?

 

Adam leczył chyba kaca

No bo w raju, co za praca

Ni pieniędzy, ni zazdrości

Czemu Ewka węża gości?

 

Tak pomyślał i się strwożył

Alem czasów sobie dożył

Żonka gada sobie z wężem

Kto jest wrogiem, a kto mężem?

 

Chłop to nie jest żaden kołek

Kto podkopał pod nim dołek?

Jakiś kopacz, zdrajca ludu

Jednak teraz trzeba cudu

 

Kto tę Ewkę zdejmie z drzewa

Która teraz w sejmie śpiewa

Dodatkowo stuka laską

Była obła, a jest płaską

 

W politykę ojczyźnianą weszła Ewa

Zszedłszy na nią prosto z drzewa

I to robi odtąd ciągle wciąż

Donald ją powołał, a nie mąż

 

Jaki morał z tego faktu płynie?

Nie top smutków nigdy w winie

Nawet, gdy Donald cię namawia

Nie bądź marszałkiem bezprawia

 

O kto to rozumie, nich się nie wyda

W ciszy przeczyta wiersz Norwida

Komu sprawa Kpaczy jasną się zdała

Niech krzyknie głośno:” Do generała”

 

Cyprian Kamil Norwid- „Do wroga pieśń”- ale kto to jeszcze pamięta?

(Przepraszam z nieadekwatne połączenie z wypocinami powyżej)

Ty! prawd-promienie wziąwszy za sztylety,
śmiesz jeszcze mniemać, żeś wódz - żeś generał!
O! niewolniku - stój - cofaj bagnety -
Dopókiż będę za ciebie umierał?...
 

Czyż myśli każdej - każdej myśli prawie
Uczyć cię trzeba ciągłymi ofiary:
Patriotyzmu - na bruku w Warszawie,
A Chrześcijaństwa - u krwawych wrót Fary?!
 

Czyż nigdy z siebie ty nic, własną siłą
Nie poczniesz nigdy: boś wszystko zabierał;
Cofnij się! - wołam - głucha lodu-bryło:
Dopókiż będę pod tobą umierał?...
 

Toć groszem twoim tuczne pułkowniki
Własnych cię uczą mordować proroków;
A wy - nas - wodzić śmiecie - niewolniki!...
Nie widząc Boga-ręki u obłoków.
 

Niechże wam szron raz rozstaje u powiek,
Niech roz-niewoli się ta ciemna góra;
Wrogi!... do nogi broń!... kto jeszcze człowiek,
A bryłę-lodu na kosy!... i hurraa!...