Nasz cel był widoczny z daleka.
Zanim jednak tam dotarliśmy czekał nas kilkukilometrowy spacer dziką plażą.
Silny wiatr na szczęście nam pomagał wiejąc w plecy.
Już blisko,
jeszcze tylko parę kroków przez lasek
i przed nami pierwsze wzniesienie Wydmy Czołpińskiej, nie tak wysokiej jak Łącka, ale za to bardziej rozległej i zróżnicowanej.
Niestety, akurat się rozpadało. Zacinający deszcz utrudniał marsz i niemal uniemożliwiał robienie zdjęć. Niemal, bo przecież dla upartego żaden deszcz nie będzie przeszkodą, najwyżej zostawi parę kropel na obiektywie..
W oddali po prawej widać latarnię.
Połacie białego piasku są urozmaicane przez wydmowe ostańce porośnięte niską, trawiastą roślinnością.
Nawet kwiatki gdzieniegdzie się trafiają.
Przemoczeni i przewiani z ulgą witamy drugi koniec wydmy. Współczująco spoglądamy za napotkaną przed chwilą grupką wędrującą w przeciwnym kierunku - my przynajmniej nie mieliśmy pod wiatr.
Las, przez który wiodła droga powrotna, nie nawiązywał charakterem do pustynnego krajobrazu wydm.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
