Swoje zdanie o papieżu Franciszku mam i wszystko, co robi ten człowiek, tylko mnie w moim przekonaniu utwierdza. Tym razem jednak nie będę pisać o tym dziwnym (strasznym?) człowieku, który stworzył konkurencyjne 10 przykazań, popiera "szczepionki" stworzone z udziałem abortowanych płodów i marzy o rządzie światowym. Chodzi mi o to nieszczęsne "spotkanie" - słowo, które od pewnego czasu zastąpiło "audiencję", i to z ogromną szkodą zarówno dla Kościoła, jak i ludzi.
Były takie czasy, gdy ludzie NAPRAWDĘ przestrzegali grzeczności. Król przyjmował na audiencji ambasadorów, ale gdy został wezwany przed majestat papieża, to sam stawiał się na audiencji. Spotkać się z królem mógł jego brat, siostra, kochanka (w okolicznościach prywatnych!). Dobre maniery były przywilejem dworu, ale też były pilnie podpatrywane przez mieszczan, którzy się starali te zachowania przyswoić, jak również przez służących czy nauczycieli szlacheckiej latorośli - ach, ten nieśmietelny Julian de Sorel! ...
Marceli Proust w "Poszukiwaniu straconego czasu" zastanawiał się, czy upadek świata arystokracji spowoduje upadek dobrych manier, które są kwintesencją szacunku dla innych osób oraz dbałości o ich dobro. Otóż - okazało się, że ostatecznie pozostało kilka pustych formułek, ale samo sedno dobrych manier zamarło (co zresztą przewidywał genialny pisarz).
I teraz mamy te nieszczęsne spotkania z papieżem, które brzmią, jakby głowa Kościoła każdorazowo wybierała się na potańcówkę w remizie. Tragedia!
