Co jest potrzebne, aby wychować dziewczynkę? Oczywiście: matka i ojciec. A co jest potrzebne, by wychować chłopca? Ano, dla odmiany, ojciec i matka. Nie tylko jest to elementarna wiedza z zakresu psychologii, ale i obserwacja życia codziennego. Tak się bowiem składa, że dzieci wychowane tylko przez matkę albo tylko przez ojca wyrastają zazwyczaj na dysfunkcyjnych dorosłych. Mała dziewczynka najpierw naśladuje ślepo matkę, aby wkrótce zacząć z nią rywalizować o względy najważniejszego mężczyzny w jej życiu: ojca. Z kolei brak uwagi, atencji, a nawet - tak, tak! - odrobiny podziwu ze strony ojca powoduje, że dziewczynka staje się zakompleksioną nastolatką i takąż kobietą - a często lesbijką (to samo się dzieje, jeśli matka nienawidzi córki). Chłopiec z kolei musi adorować matkę i rywalizować z ojcem o jej względy: i znów niedostatek miłości i uwagi ze strony któregoś z rodziców powodują, że chłopiec wyrasta na człowieka niepewnego siebie, zwichrowanego, czasem - przestępcę. Po prostu: podobnie jak zwierzęta uczymy się swoich dorosłych ról od samego urodzenia: poprzez obserwację i naśladownictwo. Brak wzorca w postaci jednego z rodziców tworzy na ogół niepełnego dorosłego. Oczywiście, przy pomocy terapeutów można sobie z tym w końcu poradzić - jakoś, ale jest to trudne i nie zawsze skuteczne. A jeśli zamiast matki i ojca mamy dwie matki albo dwóch ojców? Wtedy problemy wcale się nie podwajają. One się podnoszą do kwadratu.
Jeśli więc jakiekolwiek środowisko choćby wspomina o adopcji dzieci przez pary jednopłciowe, to nawet nie trzeba sięgać do argumentu z wykorzystywaniem dzieci: to jest krzywdzące dla dzieci nawet bez pedolfiii. To wynika z zasad psychologii.
