Ostatnio zacząłem wczytywać się w opowiadania Samotnika z Providence. Był on dość ciekawą postacią w literaturze. Piszący praktycznie dla samego siebie i dla garstki przyjaciół, za życia nie był doceniony, bo tego praktycznie nie chciał, chociaż pod koniec jego życia, jego sława powoli zaczęła rosnąć. Był samoukiem. Wychowywany przez nadopiekuńczą matkę, która nie pozwalała mu bawić się z rówieśnikami, zaczął czytać mnóstwo książek. Liczne choroby o podłożu psychicznym nie pozwalały mu na ukończenie nauki, co było dla niego wielkim ciosem. Dość wcześnie zainteresował się Baśniami Tysiąca i Jednej Nocy, mitologią grecką, a potem twórczością Edgara Allana Poe, która to twórczość bardzo mocno odbiła się na jego pisarstwie. Był także twórcą "mitologii Cthulhu" opartą na postaciach "Wielkich Przedwiecznych". Jak podaje Wikipedia:
"Wielcy Przedwieczni – fikcyjne demoniczne lub boskie istoty, występujące w utworach H. P. Lovecrafta i jego kontynuatorów. Obecnie występują w wielu utworach (komiksach, grach komputerowych) nawiązujących do tzw. Mitologii Cthulhu.
Wielcy Przedwieczni powstali w kosmosie na długo nim narodzili się pierwsi ludzie czy powstała Ziemia. Są to istoty potężne (pod względem rozmiarów i mocy), mające władze nad umysłami i snami innych istot obdarzonych świadomością. Służą im całe cywilizacje pozaziemskie i słabsi bogowie, czczą ich również niektórzy ludzie.
Jeden z wielkich przedwiecznych – Cthulhu – przybył na Ziemię 1,4 miliarda lat temu z odległego systemu Xoth, razem ze swym potomstwem, i założył tutaj miasto R'lyeh. Miasto to następnie zatonęło, a Cthulhu zapadł w wieczny sen. Inni Wielcy Przedwieczni zadomowili się w Krainie Snów (np. Bokrug) lub odległych systemach planetarnych czy pustce kosmosu (np. Hastur), a jeszcze inni na granicy wymiarów lub po prostu w innych wymiarach". Motyw ten został wykorzystany między innymi przez Stephena Kinga w powieści "To". Poza tym Lovecraft jest autorem słynnego Necronomiconu.
Cechą charakterystyczną twórczości Lovecrafta jest dość znikoma ilość dialogów. Większość opowiadań to przede wszystkim monologi i bardzo sugestywne opisy stanów psychicznych oraz równie sugestywnych opisów różnego rodzaju "bóstw" czy "kultów".
