O podwójnych standardach i innych absurdach po raz n-ty

 O tym, że „prawdę” w sporach aksjologicznych można relatywizować do granic absurdu pokazał w świetnym wpisie p. Wojciech Romerowicz na przykładzie spraw p. Tysiąc i p. Polańskiego. Nie przejmując się tym jednak i znajdując trudną do opisania radość w wynajdywaniu absurdów myślenia lewackiego będę to kontynuował.

W najbardziej chyba znanej części orzeczenia w sprawie p. Tysiąc sędzia Solecka uznała, że można co prawda głosić, jeżeli ktoś tak uważa, że aborcja jest zabójstwem człowieka, ale nie można powiedzieć człowiekowi, który aborcji dokonał, że jest zabójcą. Wiele powiedziano nt. tej karkołomnej konstrukcji logicznej więc nic nie dodam przyjmując ją, nieco sadomasochistycznie, za możliwą do obrony.

Przyjmując taką postawę nie mogę jednak zrozumieć skali oburzenia, jakie wywołała wypowiedź RPO, Janusza Kochanowskiego, nt. feministek, które jego zdaniem są kobietami niespełnionymi w innych dziedzinach życia. Zgodnie z logiką wyroku w sprawie p. Tysiąc był to sąd generalny, którym nikt nie powinien się czuć dotknięty*. Tymczasem feministki wypowiadające się w tej sprawie wyglądały na prawdziwie dotknięte. Istnieją dwa rozwiązania tej zagadki:

a) „logika wyroku” nie była jednak zbyt logiczna lub

b) niedługo katolicy** nie będą mogli nawet ogólnie mówić, że aborcja jest zabiciem człowieka.

Jak nietrudno zauważyć, obydwie odpowiedzi mogą być prawidłowe. Wybór b) nie oznacza, że „logika wyroku” jest logiczna ale jedynie, że państwo swoją siłą może „zmieniać” zasady logiki.

Głupot, które mnie bawią, to oczywiście nie koniec. Otóż wczoraj w programie Tomasza Lisa usłyszałem, jak pan poseł Ryszard Kalisz poucza katolików, że zadaniem Kościoła jest krzewienie miłości, z którym opisywanie p. Tysiąc miało niewiele wspólnego. Jestem w stanie się z tym nawet zgodzić, ale p. Kaliszowi wyraźnie umknęło, że ta miłość ma być w Prawdzie, że bez Prawdy nie może być miłości, ani nawet szacunku. I tak dla przykładu powiedzenie p. Kaliszowi, że ma talię, której większość mogłaby mu pozazdrościć nie byłoby wyrazem szacunku, gdyż stanowiłoby kłamstwo, które wyrazem szacunku, o miłości nie wspominając, być nie może (równie dobrze można by mi powiedzieć, że mam piękną fryzurę). Powiedzenie prawdy grzesznikowi ma wskazać mu błędy w jego postępowaniu i stanowić przyczynek do ratowania jego duszy – taki katolicki wyraz szacunku, a nawet miłości. Niekatolik nie musi się z tym zgadzać ale nie wolno katolikom zabraniać postępowania zgodnie z ich wiarą.

Wiele innych głupot wygaduje się wokół tej sprawy. Ale co się dziwić skoro pani Monika Karbowska z Europejskiej Inicjatywy Feministycznej zupełnie na serio za najlepsze prawo aborcyjne w historii naszego kraju uznała to z 1956 r., w imię wolności, humanizmu i praw człowieka oczywiście, przy tym wszystkim nawet nie starając się zaprzeczyć, że pierwszym, który w naszym kraju dopuścił aborcję, był Adolf Hitler.

Maciej Brachowicz

* Tak, wiem że RPO jest urzędnikiem opłacanym z naszych podatków i powinien się od takiej wypowiedzi powstrzymać, ale na potrzeby zabiegu publicystycznego pomijam ten fragment. Poza tym chciałbym, aby ktoś rozliczył panie Środę i Jarugę-Nowacką z ich wypowiedzi nt. aborcji, której ocena podobno powinna pozostać sprawą prywatną, z czasów gdy pełniły funkcje Rzeczników od Wszelkiego Równouprawnienia.

** Oczywiście nie tylko katolicy, choć sędzia Solecka w trakcie wyroku uznała, że jedynie katolicy tak uznają, a cała reszta się z tym nie zgadza. Czyżby pani sędzia miała jakiś szczególny uraz wobec katolików, którego nie jest w stanie utrzymać w swojej sferze prywatnej?