M. Bizoń: Rasizm równy i równiejszy

Spośród licznych ras zamieszkujących Ziemię, negroidalnych, europeidalnych, mongoloidalnych, australoidalnych, nie wszystkie są równe traktowane, przynajmniej jeśli chodzi o ich potencjał komiczny. Być może nie są one w równym stopniu zabawne, co byłoby przykrym fundamentem ich hierarchizowania. Każdy zna klasyki o leniwych i złodziejskich Negrach, skąpych wątłych semitach czy nieruchawych i owłosionych Meksykanach. Razi pozorna rzadkość humoru na temat ras mongoloidalnych zamieszkujących Daleki Wschód, ras indo – irańskich subkontynentu indyjskiego, a zwłaszcza rasy europeidalnej, zwanej potocznie białą.
    Czy jest tak jednak naprawdę? Należy wpierw zwrócić uwagę na mechanizm, jakim kierują się dowcipy o rasach. Korzystając z naukowej klasyfikacji ludzkich fenotypów, a więc genetycznie zakodowanych cech zewnętrznych, przypisuje się rasom jednocześnie pewne stereotypowe cechy psychiczne – wyolbrzymiając faktycznie istniejące lub z goła fabrykując nowe – tworząc satyryczne połączenie komicznej estetyki wyglądu i zachowania. Właśnie to zestawienie stanowi o sile żartu. Tak więc czarnoskórym Negrom przypisuje się skłonność do przestępczości, Meksykanom o bujnym owłosieniu – żarty popularniejsze w USA niż w Polsce – lenistwo, semitom o garbatych nosach skąpstwo lub przebiegłość, zaś żółtoskórym Chińczykom – o zgrozo! – inteligencję i umiejętności informatyczne.
    Dowcipy takie, prymitywne w przekazie i ordynarne w formie zasługują naturalnie na potępienie ze strony inteligentnych mieszkańców Świata. Spotykają się również z powszechną krytyką, gdy zdarzy się, że nieokrzesany żartowniś popisze się tego rodzaju humorem w gronie ludzi bardziej od niego wyczulonych na wulgarność.  Jednak dotychczas nawet najwrażliwsi pomijali ważną rodzinę dowcipów cieszącą się wielkim powodzeniem na całym globie. Mowa o żartach o blondynkach, a również ostatnio pojawiających się wersjach męskimi, o blondynach. Nie ulega bowiem wątpliwości, że jasny kolor włosów, za który odpowiedzialna jest obecność genu MC1R jest typową cechą rasową, charakteryzującą grupę ludów północnoeuropejskich, głównie rasę nordycką wraz z jej różnymi podtypami, w tym podtyp anglosaski, nordycko – celtycki i podtyp neo – Danubian, zwany potocznie słowiańskim.
    Znane zapewne wszystkim doskonale żarty o blondynkach wzorowo spełniają podane wyżej warunki dowcipu o rasie. Wychodząc z  cechy fenotypu – w tym wypadku jest to jasny kolor włosów – kojarzy się ją z charakterystycznym sposobem zachowania i rysami psychicznymi, którymi są w tym wypadku ograniczona inteligencja i promiskuityzm. O swoiście rasowej istocie tych dowcipów świadczy również pojawienie się ostatnio ich wersji o jasnowłosych mężczyznach, co wyklucza podłoże płciowe czyli szowinistyczne.
Nie trzeba chyba dowodzić, że próżno byłoby szukać naukowych podstaw do wiązania właściwości zakodowanej genetycznie, odpowiedzialnej za jasny odcień owłosienia, jaką jest mała ilość melaniny we włosach ze wspomnianymi zachowaniami społecznymi.
Nie chcę tu rozstrzygać, czy istnieją inne podstawy do uznania choćby połowicznej prawdziwości dowcipów o blondynkach. Być może istnieją. Nauka nie jest poprawna politycznie, nie jest również społeczeństwo, choć może szkoda, byłoby wtedy zapewne bardziej przewidywalne i uporządkowane. Najbardziej jednak niepoprawna jest logika, do rozpaczy nietolerancyjny, autorytarny hegemon wszelkiego myślenia. W tym przypadku pozostawia nam ona dwie możliwości. Albo, nie chcąc rezygnować z nieco ordynarnych krotochwil żartujmy na równi z czarnych rabusi, obłudnych semitów i tępawych blondynek, albo bądźmy konsekwentni odrzucając stereotypy rasowe i milcząco nie gódźmy się na rasizm równy i równiejszy.

Michał Bizoń