Nienawidzę cię

 Przechodzę wczoraj przez bramę miejską.

Dwie nastolatki rzucają się sobie w objęcia, pewnie nie widziały się od 15 minut.

Jedna drugiej przydeptuje glanami zwiśnięte słuchawki od mp3.

- Nienawidzę cię - krzyczy jedna.

- Naprawdę cię nienawidzę - krzyczy znów.

 

- Nienawidzę cię - mówi malarz, którego prawie codziennie widuję na rynku, wyłaniając się nagle zza moich pleców.

- Trudno - odpowiadam - jakoś to przeżyję.

 

- "Nienawidzę cię" - tak powiedziała dziewczyna w bramie - wyjaśnia.

- Nienawiść sytuuje się bardzo next to miłości - odrzekam.

 

- Raczej odwrotnie - mówi on.

On ma to do siebie, że zawsze musi mieć ostatnie słowo.

- Raczej odwrotnie - mówi -  i widzę to w tobie, pomimo twoich okularów przeciwsłonecznych.

 

Nie daję mu satysfakcji rozwinięcia dialogu. 

Nawiedzenie, udziwnienia, sugerowanie, drugie-dna, filozofowanie i zagięcie rzeczywistości pozostawiam sobie na bloga.

Wiem, że Pan Bóg dał przestrzeń i nawiedzonym malarzom, i wyważaczom kół, ja jednak wolę w życiu plasować się mniej więcej pośrodku - z lekką może  inklinacją w stronę nawiedzenia.

A że żadna przesada mi nie pasuje, więc malarza mijam z daleka.

 

Zwłaszcza, że robiąc wczoraj w przestrzeni miejskiej 10 km w upale w nieodpowiednich butach zniszczyłam swoje stopy.

Zwłaszcza, że dziś muszę ich znów użyć, robiąc przez parę dobrych godzin dobrą minę do złej gry.

Zwłaszcza, że stopy są tym, co trzyma mnie przy ziemi.

Czego i malarzowi życzę.

 

Idę.

Ale to będzie Golgota. ;-)

Miłego weekendu everybody