Przepraszam, ale mi się nie chce

 - Czy Ty Promiss nie przejmujesz się, że nie masz już tylu komentatorów, co za dawnych czasów? - zapytał ktoś w realu.

 

Wczoraj, po zakończonej aktywności usiadłam w kawiarnianym ogródku celem wysączenia ukochanej kawy.

Lubię przysiąść z kimś fajnym, czy całym fajnym gronem, ale pasjami kocham siedzieć sama.

Może dlatego, że jestem typem obserwatora, a może dlatego, że  aby wyciszyć się - potrzebuję oddechu, wolnej przestrzeni wokół siebie. 

Wdech - wydech...

Ponieważ jestem osobą nieco rozpoznawalną w przestrzeni mego miasta, niewielka jest szansa na posiedzenie w samotności długo.

I okulary przeciwsłoneczne niewiele pomogą.

Tak też i wczoraj - jedna osoba się dosiadła, druga, trzecia i za chwilę był tłum.

Ktoś zarzuci, że mogłabym wybrać polanę leśną, albo brzeg pustego jeziora, lub kartę pamiętnika, a nie blog czy ludny rynek - do czynności się wyciszania.

Może bym i mogła, ale nie wybieram.

Lubię być w oku cyklonu, ale pewien dystans jest mi do życia niezbędny.

 

Jak to się ma do postawionego wyżej pytania?

Jako wieloletni bloger oczywiście wiem co należy zrobić, aby mieć pod notką tłum.

 

Kilka prostych zabiegów -

należy chodzić po ludziach i obnosić się ze swym nickiem wszem i wobec

można zachwycić się ostentacyjnie czyjąś twórczością lub niezwykle trafną uwagą oraz niespotykaną wrażliwością.

trzeba napisać, że polityk K. to chooj, a Z. to stara zdzira

ewentualnie wszcząć blogową wojenkę z sąsiadem blogerem

wrzucać post za postem - kontrowersję

wabić erotyką - podprogowo lub wprost

lub po prostu świetnie pisać.

Dobra publicystyka broni się sama.

 

Jest jeszcze inne wyjście - pisać to co w duszy gra, mieć gdzieś co kto pomyśli, nie robić niczego pod publiczkę, robić swoje.

Tyle.

- Nie chce mi się już przejmować- uśmiechnęłam się...

Robię swoje.