Z poradnika neurotyka

Otwieram nowy cykl notek.

Wydaje się, że zamknie się on w kilkunastu odsłonach.

Ponieważ neurotyzm w sieci jest rzeczą powszechną, a i mnie nie jest obcy,  pozwolę sobie przez chwilę poobserwować drania.

W notkach nie wchodzę w przyczyny zjawiska, jeśli wyjdzie coś, to ewentualnie wyjdzie  w komentach.

Oczywiście tylko wtedy, jeśli ktokolwiek będzie miał ochotę rozmawiać.

 

1. Potrafię żartować z własnych słabostek, co powoduje, że ludzie w moim towarzystwie odprężają się i zapominają o krytykowaniu siebie i mnie.

 

Czy potrafię?

Na pewno o siódme niebo bardziej niż kiedyś, bo kiedyś bardziej się spinałam, i dystansowałam, przeżywałam oraz obrażałam, tudzież odcinałam.

Dziś nie zakładam z góry,  że ktoś ma złe intencje, że z pewnością jest moim wrogiem, że jest nastawiony źle.

Wiem, że może tak być, ale nie zakładam z mety, że jest tak na pewno, bo wiele razy życie przekonywało mnie, że jest absolutnie dokładnie odwrotnie.

Tak więc mogę zaryzykować stwierdzenie, że poczucie humoru na swój temat walnie mi się podniosło.

Na swoje niedoskonałości patrzę z przymrużeniem oka i potrafię się z nich śmiać.

Natomiast wciąż w okolicach zera absolutnego plasuje się moje poczucie humoru a propos bliskich, a zwłaszcza dzieci.

Kompletny brak dystansu i zrozumienia.

Zło uczynione mnie dość szybko wybaczam.

Zła zczynionego im - nigdy.

Pod żadnym pozorem.

Na dzień dzisiejszy.

 

Piszę:

- "Mogę zaryzykować stwierdzenie...", a nie - "wiem na pewno".

Piszę tak, bo tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono.

Życie lub Bóg są wielkimi humorystami i założę się, że jeszcze nie raz postarają się, aby dać mi prztyczka w nos.

 

 

A zmiany na salonie są beznadziejne