Niemcy obudźcie się!
Zamiast polegać na zbójeckich państwach, takich jak Rosja, w kwestii energii, Zachód powinien patrzeć na Izrael i jego demokratycznych partnerów.
Izrael, Cypr, Liban, Turcja może mają ofertę dla UE?
Ambasador Dore Gold (prezes Jerozolimskiego Centrum Spraw Publicznych, pełnił funkcję dyrektora generalnego izraelskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz jego ambasadora przy ONZ) przedstawił ciekawy projekt dla UE.
Przedstawiam go w skrócie o szczegóły proszę pytać ekspertów którzy rozmawiają na temat tej propozycji.
„... Niezależnie od tego, czy chodzi o zmniejszenie zależności Zachodu od rosyjskiego gazu, czy irańskiej ropy, Zachód jest spóźniony na korektę kursu.
W ciągu ostatniego stulecia energia odegrała decydującą rolę w polityczno-wojskowych walkach, które pojawiły się na Bliskim Wschodzie. To było w lutym 1944 roku, kiedy szefowa US Petroleum Reserves Corporation, Everette Lee DeGolyer, oświadczyła, że „środek ciężkości światowej produkcji ropy przenosi się na Bliski Wschód”. W 2022 roku mamy dwa powiązane ze sobą środki ciężkości produkcji energii i oba zagrażają Zachodowi: Rosji i Iranowi.
W przypadku Rosji europejska zależność od rosyjskiego gazu podkopała zdolność Zachodu do izolowania Władimira Putina za jego bandycką inwazję na Ukrainę. W przypadku Iranu, pod przykrywką wadliwej umowy nuklearnej, Zachód przygotowuje się do zniesienia sankcji wobec największego na świecie sponsora terroru i dużego producenta ropy naftowej.
Jeśli jest jedna lekcja, której Zachód powinien wyciągnąć w 2022 roku, jest to niebezpieczeństwo polegania na państwach zbójeckich w kwestii tak fundamentalnej jak energia.
Niemcy którzy chcieli być moralnością UE i pouczać Polaków mają z tego powodu rękę w nocniku zanurzoną po łokieć – to moje...
Szczególnie kryzys na Ukrainie pokazał, jak ważna stała się dywersyfikacja źródeł europejskiego gazu i pilna potrzeba znalezienia alternatyw dla rosyjskiego gazu, choćby po to, by zmniejszyć wpływ Moskwy na Europę i sojusz z NATO. Kluczowy moment w zmniejszaniu tej dźwigni zaczął się pojawiać w 2009 roku, wraz z odkryciem ogromnych rezerw gazu ziemnego u wybrzeży Izraela, które osiągnęły 381 bilionów stóp sześciennych gazu, czyli około 5 procent światowych rezerw gazu. Nastąpiło to w czasie, gdy europejskie zużycie energii stawało się coraz bardziej zależne od gazu ziemnego, a mniej od ropy naftowej i węgla. Eksperci, którzy przyjrzeli się geologii przybrzeżnej Izraela, stwierdzili z pewnością, że jest tam znacznie więcej gazu. Wydobycie go wymagało jedynie dalszych inwestycji. Po odkryciu ogromnego pola gazowego Lewiatan z 18 bilionami stóp sześciennych gazu, zespół geologów z MIT, którzy przeanalizowali basen Lewantu, doszedł do wniosku, że na izraelskich wodach terytorialnych jest jeszcze sześć lewiatanów, które mogą osiągnąć 108 bilionów stóp sześciennych gaz, jeśli został udowodniony.
PO ODKRYCIU OGROMNEGO POLA GAZU LEWIATAN Z 18 BIBLIONAMI STÓP SZEŚCIENNYCH GAZU, ZESPÓŁ GEOLOGÓW Z MIT DOSZEDŁ do wniosku, że NA WODACH TERYTORIALNYCH IZRAELA BYŁO SZEŚĆ RAZY WIĘCEJ LEWIATANÓW.
Nowe odkrycia w pobliżu Izraela i Cypru zostały dokonane przez Noble Energy, amerykańską firmę z siedzibą w Houston, która była stosunkowo niewielka w porównaniu z największymi koncernami energetycznymi w USA. Przewidziano podmorski rurociąg do transportu gazu na rynek europejski przez Morze Śródziemne na odległość 1180 mil, z Izraela po Cypr i Grecję.
Unia Europejska poparła ideę gazociągu śródziemnomorskiego. Przemieszczanie gazu do Europy wzdłuż dna oceanicznego przez setki mil nie było bezprecedensowe.
Dla porównania, dwa podmorskie rurociągi Nord Stream transportujące rosyjski gaz pod Morzem Bałtyckim do Niemiec miały 764 mile. Nowy plan trasy śródziemnomorskiej obejmował przedłużenie tego, co stało się znane jako rurociąg EastMed z Grecji do południowych Włoch. W ten sposób izraelski gaz dotarłby do Europy. UE uznała gazociąg za projekt będący przedmiotem wspólnego zainteresowania (PCI), który przyniósł mu wiele biurokratycznych korzyści. Porozumienie obejmujące projektowany rurociąg EastMed zostało podpisane w 2020 roku przez Izrael, Cypr i Grecję. Zakończenie budowy gazociągu w 2025 r. i eksport gazu wschodniośródziemnomorskiego na rynki europejskie służyłoby interesowi Unii Europejskiej w dywersyfikacji źródeł gazu ziemnego, który był w dużym stopniu uzależniony od gazu importowanego z Federacji Rosyjskiej. Około 40 proc. dostaw gazu ziemnego do UE znajdowało się pod kontrolą Moskwy. UMOWA DOTYCZĄCA PROPONOWANEJ RUROCIĄGU WSCHODNIEGO PODPISAŁY W 2020 ROKU IZRAEL, CYPR I GRECJA… NIESTETY ADMINISTRACJA BIDEN WYCOFAŁA WSPARCIE DLA RUROCIĄGU W STYCZNIU 2022 Z NIE DOKŁADNIE WYJAŚNIONYCH POWODÓW.
Potrzebni byli znacznie więksi inwestorzy w gaz ze wschodniej części Morza Śródziemnego. W tym celu amerykański gigant energetyczny CHEVRON (Standard Oil of California) zintensyfikował i zakończył przejęcie Noble Energy w październiku 2020 r.
Wszystko było przygotowane na nowy gazociąg EastMed do Europy, który byłby połączony z zaufanym sojusznikiem, takim jak Izrael .
Niestety administracja Bidena wycofała swoje poparcie dla rurociągu EastMed w styczniu 2022 r. z powodów, które nie są do końca jasne. W miarę eskalacji kryzysu na Ukrainie w 2022 r. ruch naprzód na rurociągu EastMed mógł dać Zachodowi niezbędną dźwignię w walce dyplomatycznej z Moskwą.
Teraz ta dźwignia, zamiast być pod wodą, jest w powietrzu. Przez lata, z powodu samozadowolenia Zachodu, Rosja systematycznie sprowadzała Niemcy pod swoje wpływy w dziedzinie gazu ziemnego.
Nominowała byłego kanclerza Niemiec Gerharda Schrodera na członka zarządu Gazpromu, rosyjskiej państwowej spółki gazowej od 2005 roku. Ważną alternatywą dla rosyjskiego gazu mogła być energia jądrowa, która w 2011 roku wyprodukowała około jednej czwartej niemieckiej energii elektrycznej. Ale po wypadku jądrowym w Fukushimie w Japonii kanclerz Merkel zaczęła zamykać niemieckie reaktory jądrowe; w 2011 roku było siedemnaście reaktorów, ale teraz są tylko trzy. W ten sposób zależność Niemiec od importowanego gazu tylko wzrosła i dziś Niemcy stały się największym pojedynczym odbiorcą rosyjskiego gazu w Europie, z 23% całkowitego eksportu gazu do Niemiec.
W 2018 roku co najmniej 70% rosyjskiego eksportu gazu ziemnego trafiło do krajów UE.
Nie byli jednak w równym stopniu zależni od Rosji w zakresie ponad 50% importu gazu; dla porównania, jedenaście państw UE potrzebowało rosyjskiego gazu tylko do mniej niż 10% swojego zużycia. Te liczby są ważne. Skutki odcięcia lub ograniczenia dostaw rosyjskiego gazu będą się różnić w zależności od stopnia uzależnienia danego państwa europejskiego. Podobnie, polityka, którą będą opowiadać w odniesieniu do rosyjskiego gazu, będzie zależeć od stopnia, w jakim gaz ten wpłynie na ich gospodarkę.
Nawet pomimo dzielących ich różnic, szef polityki zagranicznej UE, Josep Borrell, był w stanie przedstawić zjednoczoną politykę dla Europy w styczniu 2022 roku, opierając się na swoim poglądzie, że „musimy zmniejszyć naszą zależność od rosyjskiej energii”. W ciągu roku stało się jasne, że sprzedaż rosyjskiego gazu pomogła prezydentowi Putinowi zapłacić za wojnę w Europie Wschodniej z Ukrainą. Wymyślanie dla Europy rozwiązania kwestii rosyjskiego gazu ma również izraelski punkt widzenia. Nowy rząd izraelski kierowany przez premiera Naftali Bennetta zmodyfikował izraelską politykę energetyczną; wstrzymała na rok wydawanie koncesji na poszukiwanie gazu ziemnego, jednocześnie poświęcając swoje wysiłki na prace nad odnawialnymi źródłami energii, takimi jak energia słoneczna i wiatrowa. Bez względu na wymówki oferowane przez izraelskie Ministerstwo Energii, istniało rosnące ryzyko, że zagrozi to jednej z wielkich możliwości ekonomicznych państwa Izrael od dziesięcioleci. Wraz z przesunięciem izraelskiego gazociągu do Europy izraelski gaz jest nadal wykorzystywany dla partnerów z Bliskiego Wschodu, zwłaszcza Egiptu i Jordanii. Wraz z przewidywaną poprawą więzi Izraela z Turcją, Ankara może stać się w przyszłości centrum eksportowym izraelskiego gazu. Gaz będzie kluczowym czynnikiem w polityce międzynarodowej na Bliskim Wschodzie, ale nie w sposób, w jaki pierwotnie oczekiwano, gdy po raz pierwszy odkryto izraelskie złoża śródziemnomorskie. Wyraźnie widać, że zachodni sojusz ma wspólny interes w zwiększeniu dostaw gazu ziemnego na cały Zachód. Zwiększone dostawy gazu pomogłyby obniżyć jego cenę, podobnie jak wiele stanów cierpi z powodu bezprecedensowych wzrostów cen gazu i ropy. Nieukończenie budowy rurociągu EastMed byłoby strategicznym błędem, który tylko zaostrzy kryzys energetyczny w czasie, gdy już nasilił się wraz z wybuchem wielkiej europejskiej wojny. Niezależnie od tego, czy chodzi o zmniejszenie zależności Zachodu od rosyjskiego gazu, czy irańskiej ropy, Zachód jest spóźniony na korektę kursu..."
Donald Trump popiera tę inicjatywę….
....
