remigiuszmielczarek remigiuszmielczarek
1883
BLOG

O straszliwym przerażeniu, czyli jak nam Żyrynowski kota popędzi

remigiuszmielczarek remigiuszmielczarek Polityka Obserwuj notkę 26

Uhuhu, jaka panika! Od kilku dni krajowy internet bojaźliwie milczy po brutalnej deklaracji Władimira Żyrynowskiego, jakoby Rosja miała za chwilę zmieść Polskę z powierzchni Ziemi... Nasza sieć, zwykle pełna setek odważnych bojowników narodowego honoru w zapasach ze wschodnim niedźwiedziem, teraz nagle - i zadziwiająco - ucichła. Jakby w bojaźliwym zderzeniu ze świadomością, że proroctwo Żyrynowskiego jest najzupełniej realne, a wrogie oddziały już stoją w gotowości za Bugiem.  Jeszcze niedawno, radośnie i w nastroju wszech-europejskiego antyputinizmu, ogłaszano akcję zajadania jabłek na złość wrogiemu sąsiadowi. Teraz, gdy potężny niedźwiedź groźnie pomrukuje, łypiąc krwawymi ślepiami w naszą stronę, jesteśmy znacznie mniej odważni. Jak to w necie:  dzielnych nie brakuje wirtualnie. Gorzej, jeśli trzeba stanąć twarzą w twarz z realnym przeciwnikiem, gdy bezpieczna anonimowość już nie jest odpowiednią zasłoną...

Trudno się jednak dziwić netowemu zgromadzeniu, gdy widmo realnej wojny nagle zajrzało nam wszystkim w oczy. Od razu przypominamy sobie historię, rok 39, zadziwiającą obojętność "zachodnich sojuszników"... Boleśnie uświadamiamy sobie, że w przypadku konfliktu zbrojnego z Rosją najpewniej znów zostaniemy sami, a jeśli uda się wytrzymać choć kilka dni pod naciskiem czerwonej nawałnicy, będzie to olbrzymim sukcesem militarnym. Nie ma co replikować banałów o zbrojnej przewadze potencjalnego wroga: Żyrynowski ma po prostu rację ogłaszając, że sytuacja Polski w ewentualnym starciu z atakującym, rosyjskim potworem będzie tysiąc razy gorsza niż Dawida przeciw Goliatowi. Szans nie mamy najmniejszych: rzecz w tym, by wszelkimi siłami do agresji nie dopuścić. I powstrzymać w ten sposób, jak znowu słusznie prawi nasz nieobliczalny Władimir Ż., szarżę bandyckiej hordy na całą zachodnią, światłą Europę.

Nie ma najmniejszego znaczenia, czy Żyrynowski bredzi od siebie, czy jest regularnie sterowany przyzwoleniem Kremlowskiej wierchuszki. Mówiąc szczerze, efekt obliczony na zastraszenie dawnych sowieckich państw satelitarnych, "demoludów", osiągnięty został natychmiast - czego absolutnym dowodem jest milczenie polskiej sieci. Wygląda to zresztą na dobrze skrojoną robotę sowieckich służb specjalnych, co również żadnego znaczenia nie ma. Po prostu ludkom w "prywislanskim kraju" wystarczy tylko przypomnieć, że jeśli zaczną zbyt głośno poszczekiwać, natychmiast bestia podniesie łapę i zmiażdży ratlerka, nieopatrznie zapominającego, z jaką siłą ma do czynienia. Sowiecka propaganda od zawsze, gdy tylko sytuacja wokół Kraju Rad zaczynała robić się nieciekawa (a mamy coraz więcej sankcji ekonomicznych przeciw Rosji!), przypominała sobie o niezawodnych rokowaniach z pozycji siły.

Cała sytuacja przypomina jako żywo tę z 1981 roku. Podobno wtedy także stały już w pełnej gotowości pancerne, moskiewskie dywizje, a tylko żarliwemu oddaniu piekłoszczyka Jaruzelskiego dzielny nasz naród zawdzięcza dziś pokojowe współistnienie w ramach nowej, bratniej Europy... Przypomnijmy, że wtedy również Związek Sowiecki miał do zwalczenia dwa spore kłopoty. Militarny, wikłający ZSRR w wyniszczający konflikt na wzgórzach Afganistanu. I gospodarczy, bo dzięki genialnej niezłomności Ronalda Reagana krach radzieckiej, czerwonej ekonomiki pogłębiał się dosłownie z dnia na dzień. Oba te czynniki, zdaniem wielu komentatorów politycznych, skutecznie odwracały uwagę genseków od rewolty, zapoczątkowanej w gdańskiej Stoczni. Czy dziś może być podobnie?  Ukraina leży znacznie bliżej naszych granic. Wtedy też polskie władze, podobnie jak ogół aktywnych komentatorów politycznych naszego kraju, zajmowały się naszymi strajkami - a nie odległym Afganistanem. Nie było więc bezpośrednich zadrażnień w komentarzach polsko-rosyjskich, choć może trzeba wziąć pod uwagę zupełnie odmienne realia polityczne: myśmy wtedy jeszcze byli sowieckim wasalem, jedną z republik rad, jedynie łaską pańskiego stołu obdarzoną"niepodległością". Tak czy owak, czerwona armia - choć jej liczne oddziały w atomowych kryjówkach na polskiej ziemi miały przetrwać jeszcze prawie dekadę - do Polski wówczas nie wkroczyła. Oby stało się podobnie i tym razem, choć wszyscy z napiętą uwagą przyglądają się kolejnej rundzie euro-putinowskiego pojedynku. Trzeba przyznać, że po "ofercie" Żyrynowskiego w całej Europie, nie tylko w Polsce, bojowe nastroje znacząco się wyciszyły. Może skończy się tak, jak w wielu przypadkach wcześniej: konflikt między czerwonym imperium a jednym z jego dawniejszych latyfundiów, oświecone gremia Starego Kontynentu uznają zwyczajnie za "nie swoją wojnę". Po to, by nie tracić szansy na utrzymanie światowego pokoju. No i oczywiście: wszyscy, już w lekkiej trwodze, czekają na reakcję Ameryki.

Że "to nie nasza wojna" przypominał niedawno Janusz Korwin-Mikke. Wszyscy na salonach brutalnie za to linczowali szefa KNP: większość z tych krytyków teraz szybciutko chowa głowę w piasek, przezornie milcząc w obliczu zapowiedzianej agresji. A wystarczyło wcześniej nie wtrącać się w sprawy rosyjsko - ukraińskie, przynajmniej nie na tak rozbudowaną skalę. Nie zgadzam się z Korwinem, że Władimir Putin jest "dobrym prezydentem Rosji". Jest to bardzo skuteczny władca komunistycznego imperium sowieckiego - które wciąż, pod płaszczykiem narodowej, rosyjskiej tradycji historycznej, walczy od odzyskanie dawnej  świetności. Jak widać, ze sporymi sukcesami.  Świetnie pisze o tym Rafał A. Ziemkiewicz w wydanej niedawno rozprawie pt.: "Jakie piękne samobójstwo". Dzisiejsi obywatele Rosji to - jak wiemy z medialnych przekazów - w ogromnym stopniu ludzie zainteresowani odtworzeniem stalinowskiej potęgi swojej czerwonej ojczyzny. Jeśli więc Putin jest tyranem swojego narodu, to na pewno z tegoż narodu przyzwoleniem. Rosjanie sami go wybrali, a jeśli nawet tamtejsze wybory są fałszowane wielu z nich opowiada się za takim obrotem sprawy, żeby imperium sowieckie wróciło do życia...  Od normalnego świata zależy, czy poradzi sobie z tym Sauronem. Czas mobilizacji sił jest już najwyższy.

Wolnorynkowiec, jak S. Kisielewski. Muzyk emerytowany. :) Dziennikarz, coraz bardziej rutynowany. Czasami rzecznik. :) remigiuszmielczarek.blog.pl

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka