W „Wejściu Tuska” Pan Sławomir Jastrzębowski tak komentował wypowiedź byłego premiera:
„Zabieg czysto oratorsko-emocjonalny, ale on będzie powtarzany. Może zadziałać. Padają argumenty, nepotyzm, międzynarodowe osamotnienie, nieudane przedsięwzięcia. Pracowałem w PR, szkoliłem wiele osób, to było dobre przemówienie. Naprawdę dobre. Że w dużej części niesprawiedliwe? I co z tego? Sprawiedliwość w polityce to makijaż. Przykro mi.”
Przykro mi, ale to nie było dobre przemówienie. To było bardzo, bardzo złe przemówienie. Oczywiście, przyjmując za kryterium oceny nie interes polityków PO tylko Polski. Zilustruję to na przykładzie wydarzenia, które miało miejsce niedawno w Oświęcimiu. Jakiś czas temu zgłoszono do Urzędu Miasta (rządzonego przez – co nie jest tu bez znaczenia – polityków PO) fakt zdewastowania Cmentarza Parafialnego. Na murze ktoś namalował dwukrotnie hasło „Je … ć PiS” i opatrzył je czerwoną błyskawicą. Na innym fragmencie muru widniał symbol przypominający swastykę. Władze zareagowały. Powołując się na obowiązujące prawo, doprowadziły do szybkiego zamalowania symbolu ideologii nazistowskiej i zgłosiły (tak sądzę) sprawę stosownym instytucjom. Odnośnie napisów przyjęły inne stanowisko – uznały, że jest to li tylko akt wandalizmu i zniszczenia mienia, o którym należy powiadomić zarządcę obiektu. Innymi słowy, wulgarne zdania potraktowano niczym wyznanie miłosne „Kocham Jolkę” lub akt kibicowskiego oddania „Unia Pany!”.
Trzymając się litery prawa Urząd być może obroniłby swoje stanowisko. Ale zdarzało się, że lokalni politycy PO powołując się na historię Auschwitz i przypisaną Oświęcimiowi symbolikę „Miasta Pokoju”, reagowali na inne zachowania niekoniecznie sprzeczne z prawem, a oceniane w kategoriach np. „mowy nienawiści”. Tu tej wrażliwości zabrakło. Dopiero po interpelacji jednego z opozycyjnych radnych Pan Prezydent wystosował pismo, w którym podkreślił, że Miasto Pokoju sprzeciwia się aktom wandalizmu i mowy nienawiści.
Pismo warto docenić ponieważ lokalni politycy i sympatycy PO, w tym przedstawiciele instytucji niejako zawodowo zajmujących się zwalczaniem „mowy nienawiści” dość aktywnie uczestniczyli w raczej nie miłych i przyjemnych protestach tzw. strajku kobiet. Dlatego nawet ta wymuszona deklaracja dowodzi przynajmniej formalnej akceptacji pewnych elementarnych zasad i wartości.
Po wysłuchaniu przemówienia Pana Donalda Tuska u autorów odpowiedzi mogła jednak pojawić się refleksja (?): Ale byliśmy … (wstawiamy co najbardziej pasuje). Przecież nie sposób podejmować polemikę z „samym złem”, a co więcej, ulegać jego podszeptom. Zło trzeba zwalczać. A nam ręka zadrżała … .
Mam nadzieję, że „oratorsko-emocjonalnym” podszeptom Pana Donalda Tuska Polacy w swojej większości nie ulegną.
