Otworzyłem teczkę na kluczu zatytułowaną: „Kosakowska Maja”. Pamiętam, ze pierwszą Twoją powieść, jaką ściągnąłem, to był „Siewca Wiatru”, w styczniu 2009 roku, to ważne, ale dla mnie, bo dla Ciebie Maju już takie terminy, jak: „ważne, czy opóźnione” to już przeszłość, bo teraz osobiście porozmawiasz z Dajmonem Frejem, Aniołem Zagłady, Abaddonem Tańczącym na zgliszczach.
Chciałbym uczcić Twoje odejście do Królestwa jakimś zgrabnie skonstruowanym na te okazję epitafium, w rodzaju:
„Tu złożono Maję, mistrzynię pióra, która żyła mniej więcej pięćdziesiąt lat. Bohaterowie jej opowieści niekiedy umierali..
Tak jednakże nigdy. O dobre zdrowie dla was wstawiam się u Boga i Archanioła Rafała, Pana Uzdrowień”.
Albo nie, czymś bardziej pompatycznym – epigramem, nad którym, gdzieś tam w Złotym Pałacu Pistis Sofii, pośmiejecie się z Zoe:
Przechodniu, powiedz Pistis Sophii, Dawczyni Wiedzy i Talentu, tu leży Maja, jej córa nieodrodna, wierna prawom opowieści do ostatniej swej godziny.
Cóż, bez klasyki żałobnej jednak się nie obejdziemy, bo trochę Norwida Tobie Maju wysyłam, tylko nie wiem do którego Nieba zaadresować, albo może do Limbo, gdzie zamieszkała złocistooka Hija wróżka o kobaltowych lokach? Sam nie wiem i zazdroszczę Ci tylu możliwości, aha podrap Nehemiasza ode mnie między uszami..
Czemu, Maju, odchodzisz, ręce złamawszy na podołku,
W płomieniach, co skrami grają około twych kolan?
Pióro z wawrzynem z Tobą, a nam ból jeno w dołku,
Rwie się i pali papier, coś w powieściach łka.
Wieją, rozwiewają dymu proporce i zwiewają na siebie,
Jak namioty Królestwa wojsk, koczujących po niebie.
Trąby Izajasza we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami,
Jak włóczniami Chaosu smoki, jaszczury i ptaki,
Jako wiele pomysłów, któreś dościgała myślami…
Żegnaj Maju
RobertzJamajki
