Celtowie, Druidzi – Imperium Ducha i Natury (3)

Właściwie to Celtowie wypełniają całą literaturę Zachodu, a to Merlin, a to Artur, a to rycerze Okrągłego Stołu. Bardowie, wojownicy, tylko o trzeciej kaście mało, o rolnikach. Wiadomo jednak, ze Celtowie byli być może lepszym rozwiązaniem dla kolebki cywilizacji europejskiej, lepszym od Greków i od technokratycznych Rzymian.
To tak na szybko, lecz będę kontynuował, bo uważam temat cywilizacji celtyckiej

za bardzo pasjonujący.

O Celtach wiadomo, ze istnieją do dnia dzisiejszego, a krainy które zamieszkują to: Szkocja, Irlandia (Eire+Irlande de Nord), Walia, Kornwalia, Bretania (razem z Armoryką), a także departament Loire Atlantique oraz na terenie hiszpańskiej Asturii, Galicji i w portugalskiej prowincji Minho.
To niewiele, jeśli weźmiemy pod uwagę, ze kiedyś zajmowali obszary całej prawie kontynentalnej Europy i wyspy Brytyjskie.
Istnieje hipoteza, ze to Celtowie rozprzestrzenili umiejętność wytopu żelaza na terenie europejskim, a wiec posiadali przewagę technologiczną nad mniej rozwiniętymi plemionami autochtonicznymi, a także nad wczesnymi Rzymianami, Greko-Macedończykami i innymi rozwiniętymi państwami epoki klasycznej Antyku; które spotkali na swej drodze migracji.

I tak;
Na południu Płw. Iberyjskiego oparły się im tylko plemiona Iberów i Tartessiens.

Na północnym Zachodzie Celtowie dotarli najpierw do wysp Brytyjskich i Owczych, opanowali je i następnie aż do Islandii, którą również skolonizowali. Pisząc o tych dwóch kierunkach celtyckiej ekspansji, mam na myśli VI stulecie przed Chrystusem.

Północna granica maksymalnego zasięgu ekspansji Celtów rozciąga się wzdłuż zakoli środkowego biegu Renu, dociera do źródeł Elby, górnej Odry (w okolicach dzisiejszego Wrocławia) i górnego biegu Wisły (okolice dzisiejszego Krakowa) i obniżając się łagodnie dociera do luku Karpat. Za ta długa frontierą byli Germanie w dorzeczu Elby, dalej Słowianie, aż do Dniestru, a po drugiej stronie Karpat Celtom stawiali opór wcześni Dakowie.

Maksymalna granica celtyckich wpływów na północy Europy została (oczywiście dzięki przewadze celtyckich żelaznych mieczy) ustalona około 300 roku przed Chrystusem i jak widać Celtowie wywalczyli i ustalili granice dalej, niż późniejsze Imperium Rzymu.
A'propos Rzymian i Greków, a właściwie Imperium poaleksandryjskiej Macedonii, to Celtowie (znowu żelazne miecze) najpierw pod koniec IVw.pne opanowali silnie, bronioną kolonie grecką Massala (Marsylia) na dzisiejszym Lazurowym Wybrzeżu „zwasalowali” Ligurów, sprzymierzyli się z Etruskami i w wielkiej bitwie nad rzeką Allia w 390r.pne zmasakrowali armie rzymską, opanowali miasto Rzym, gdzie legendarne gęsi uratowały dopiero Kapitol (Tytus Livius "Kroniki Rzymu"), potem armie celtyckie podbiły na krotko plemiona Italików.
Macedończyków najpierw rozbili pod rzymską kolonią Sentinum(Split) w 295rpne, a potem wtargnęli od północy, przez Macedonię właściwą, Trację, Illirium i po opanowaniu miasta Delfy na południu, wobec wzrastającego oporu armii grecko-macedonskich w okolicach Aten, pomaszerowali w roku 275pne, przeprawiając się po drodze obok starożytnego miasta Bizancjum na tereny anatolijskiej Azji mniejszej. Tam stoczyli w roku 233pne wielka bitwę (zwycięską) pod miastem Pergamon, zdobyli je i niejako rykoszetem założyli państwo zwane przez Greków i Persów Galatea (Galacja), gdzie celtycka kultura przetrwała, aż do IVwne nawet pod dominacją rzymską.
Galacja upadla, jako niepodległe państwo, w 88rpne za sprawa króla Pontu, Mitrydatesa IV, który następnie zaczął prowadzić ludobójczą politykę eksterminacji ludności celtyckiej. Jednak elity Galacji poprosiły o opiekę Republikę Rzymską i tak uratowały się dla świata celtyckie korzenie tego regionu.

Tak ogniem i żelazem armie celtyckie przez blisko III stulecia podbijały tereny Europy kontynentalnej.

Ta mapka pokazuje wielkie migracje z obszaru Imperium Celtów w Epoce Lateńskiej (od 400 p.n.e. do początku naszej ery)

Na granatowo zaznaczono obszary występowania kultury celtyckiej po dzień dzisiejszy

Co do uzbrojenia podstawowego wojownika celtyckiego, to ewoluowało ono poprzez wzorowane trochę na lekkich oddziałach illyryjskich oszczepników, by wypracować strój ciężkozbrojnego piechura, taki sam na którym wzorował się słynny Marius, reformując rzymskie legiony. Dokładnie to wyposażenie rzymskiego legionisty, łącznie z charakterystycznym kształtem hełmu, było wzorowane na stroju galijskich piechurów(sic).