The Smiths - The Smiths (Rough Trade Records, 1984)
Reel Around The Fountain; You’ve Got Everything Now; Miserable Lie; Pretty Girls Make Graves; The Hand That Rocks The Cradle; This Charming Man; Still Ill; Hand In Glove; What Difference Does It Make?; I Don’t Owe You Anything; Suffer Little Children
Słuchając pierwszej piosenki z tej płyty, niezwykle pięknej i takiej zwiewnej "Reel Around The Fountain" już możemy sobie wyobrazić obraz z czym zetkniemy się na następnych płytach.
Dlatego też, jeżeli ta piosenka nam się nie spodobała, to możemy sobie odpuścić, to co The Smiths grali, a Morrisey śpiewał na tej i następnych płytach.
Ta piosenka to taka bradzo trafna próbka i niezwykle adekwatna do tego czego możemy się spodziewać po tym zespole.
Prostota i subtelność to określenia, które jak najbardziej pasują do gry zespołu, a co do wokalisty, czy nie można pokochać człowieka za tekst w rodzaju:
"Fifteen minutes with you
Well, I wouldn't say no
Oh, people said that you were virtually dead
And they were so wrong".
W następnych dwóch utworach "You’ve Got Everything Now" i "Miserable Lie" nie jest już tak uroczo i subtelnie, a niektórych może razić falset Morrisseya, które nadużywa w tym drugim utworze.
Mnie się to podoba, ale poniekąd z tego sposobu śpiewania wzięło się podejrzenie, że jest homoseksualistą.
Dalej na płycie jest tylko lepiej i lepiej i nie mówię tylko o takich hitach jak "This Charming Man" czy "Hand In Glove" ze świetną partią harmonijki ustnej, ale te inne utwory, które jakby giną przytłoczone właśnie wymienionymi jak melodyjny "Pretty Girls Make Graves" ze znamienną deklaracją Morrisseya "I'm not the man you think I am" czy pozornie monotonnym "The Hand That Rocks The Cradle".
Mnie zawsze poruszał utwór "I Don’t Owe You Anything" z takimi pięknymi spadającymi dźwiękami gitary Marra oraz niebanalnym tekstem "I don't owe you anything, but you owe me something, repay me now"
Recenzenci surowo podchodzą do tego albumu, drąc szaty nad jego słabą produkcją i w pośpiechu nagrywanym materiale.
Nie podzielam tych opinii i powiem szczerze, że wolę tę płytę niż np. "Meat Is Murder".
Po latach debiutanckiej płyty The Smiths słucha się jeszcze lepiej niż w chwili, gdy się ukazała i to już świadczy o tym, jak wspaniały album mamy przed sobą.
The Smiths - Hatful Of Hollow (Rough Trade Records, 1984)
William, It Was Really Nothing; What Diference Does It Make?; These Things Take Time; This Charming Man; How Soon Is Now?; Handsome Devil; Hand In Glove; Still Ill; Heaven Knows I’m Miserable Now; This Night Has Opened My Eyes; You’ve Got Everything Now; Accept Yourself; Girl Afraid; Back To The Old House; Reel Around The Fountain; Please, Please, Please, Let Me Get What I Want
Ta płyta to w zasadzie składanka, kompilacja, ale na pewno warto ją mieć choćby z tego powodu, że są tu piosenki, które ukazały się tylko na singlu jak uroczy "William, It Was Really Nothing" bądź "How Soon Is Now?" bądź ukazują się w cokolwiek innej wersji niż na pierwszej płycie jak "This Charming Man;" lub "Reel Around The Fountain".
Co by nie sądzić o tego rodzaju zabiegach jak sprzedaż tego samego towaru w nieco innym opakowaniu, to w jakim sensie ta płyta ma samodzielną wartość, a na pewno świetnie uzupełnia jedynkę.
Dlatego też nie mógłbym jej nie polecić.
The Smiths - Meat is Murder (Rough Trade Records, 1985)
The Headmaster Ritual; Rusholme Ruffians; I Want The One I Can’t Have; What She Said; That Joke Isnt’t Funny Anymore; Nowhere Fast; Well I Wonder; Barbarism Begins At Home; Meat Is Murder
"Meat Is Murder" jest płytą znacznie bardziej zróżnicowaną niż debiutancki krążek, ale czy to dobrze, to już mam wątpliwości.
Mamy na tej płycie duzo wysmakowanego popu jak "That Joke Isn’t Funny Anymore", "I Want The One I Can’t Have" czy Nowhere Fast", a nawet coś w rodzaju hard rocka jak w "What She Said", a nawet coś w rodzaju psychedelii jak utworze tytułowym.
Ciekawostką jest, że zespół, a raczej naczelny kompozytor Johnny Marr miał zawsze lekką rękę do pisania bezpretensjonalnych przebojów, a na tej płycie nieco zaniemógl, bo co by nie mówić o tej płycie, to na pewno, nie to, że jest to płyta przebojowa.
Tym razem, mimo, ze słuchając tej płyty nadal nie mamy wątpliwości, iż jest to The Smiths, tym niemiej jest jakby mniej naturalnie, mniej ciekawie, bardziej pretensjonalnie.
Zapewne nie wszyscy się z tym zgodzą, ale mnie ten album nieco zawodzi, choć tylko nieco.
Zaskakująca jest też przesłanie płyty, łacznie z jej ostatnim, tytułowym utworem, który jest pochwałą wegetarianizmu, a może raczej wielkim protest songiem przeciwko zabijaniu zwierząt.
Przyznam, że jak słucham utworu tytułowego, to zastanawiam się, czy nie przejść na wegetarianizm ("And death for no reason is murder").
Poruszający koniec.
The Smiths - The Queen Is Dead (Rough Trade Records, 1986)
The Queen Is Dead; Frankly, Mr Shankly; I Know It’s Over; Never Had No One Ever; Cemetry Gates; Bigmouth Strakes Again; The Boy With The Thorn In His Side; Vicar In A Tutu; There Is A Light That Never Goes Out; Some Girls Are Bigger Than Others
Zwykło się uważać tę płytę jako najważniejsze osiągnięcie The Smiths i przyznam, że ja temu osądowi, nawet jakbym chciał, to się nie przeciwstawię.
To naprawdę bardzo, bardzo dobra płyta. Płyta, która nie ma słabych momentów, ale dla mnie trzy z tej płyty utwory są obłędne (bez obrazy dla pozostałych) i do nich najczęściej wracam.
1. "Frankly, Mr Shankly" - tak radośnie The Smiths wcześniej, ani później nie grali. Warto niekedy posłuchać coś wesołego i pozytywnego. Bardzo bujający kawałek.
2. "There Is A Light That Never Goes Out" - chyba najlepsza piosenka The Smiths, opus magnum, choć może się mylę.
3. "Some Girls Are Bigger Than Others" - spójrzcie na tytuł i powiedzcie, czy pisoenka z takim przewrotnym i bastrakcyjnym tytułem może być inna niż wybitna. Raczej nie i ja sądzę, że jest to super hit. Jedna z najczęściej słuchanych przez mnie rzeczy The Smiths.
Tej płyty nie można nie mieć.
The Smiths - The World Won't Listen (Rough Trade Records, 1987)
Panic; Ask; London; Bigmouth Strikes Again; Shakespeare’s Sister; There Is A Light That Never Goes Out; Shoplifters Of The World Unite; The Boy With The Thorn In His Side; Money Changes Everything; Asleep; Unloveable; Half A Person; Stretch Out And Wait; That Joke Isn’t Funny Anymore; Oscillate Wildly; You Just Haven’t Earned It Yet Baby; Rubber Ring; Golden Lights
Ta płyta podobnie jak w przypadku "Hatful Of Hollow" nie do końca jest składanką.
Zaczyna się od jednego z moich ulubionych utworów The Smiths "Panic". Powiedzcie jak można nie kochać człowieka, który śpiewa o paleniu dyskotek i wieszaniu didżejów przy wyważonym i subtelnym akompaniamencie gitarowego tria (Burn down the disco Hang the blessed DJ).
Później jest mnóstwo fajnych piosenek wziętych głownie z singli.
Znaleźć można perełki takie jak "Half A Person", który wypełniał tylko stronę B singla ""Shoplifters of the World Unite" ze stycznia 1987 r.
Warto mieć, warto posłuchać.
The Smiths - Louder Than Bombs (Rough Trade Records, 1987)
Is It Really So Strange?; Sheila Take A Bow; Shoplifters Of The World Unite; Sweet And Tender Hooligan; Half A Person; London; Panic; Girl Afraid; Shakespeare’s Sister; William, It Was Really Nothing; You Just Haven’t Earned It Yet, Baby; Heaven Knows I’m Miserable Now; Ask; Golden Lights; Oscillate Wildly; These Things Take Time; Rubber Ring; Back To The Old House; Hand In Glove; Stretch Out And Wait; Please, Please, Please, Let Me Get What I Want; This Night Has Opened My Eyes; Unloveable; Asleep
Kolejna składaneczka wydana pierwotnie tylko w USA i z myślą o tamtejszym rynku. Ja powiem szczerze, darowałbym sobie ten zbiorek, choć na nim znajdują się rzeczy, które wcześniej na żadnej płycie się nie pojawiły.
Czy jednak takie piosenki jak początkujące płytę piosenki "Is It Really So Strange?" i "Sheila Take A Bow" oraz takie jak "Sweet And Tender Hooligan", "You Just Haven’t Earned It Yet, Baby", "Golden Lights", "These Things Take Time", "Back To The Old House" mogą być powodem do słuchania całego zestawu już znanych nam piosenk grupy, to już mam wątpliwości.
Polecam i nie polecam jednocześnie.
The Smiths - Strangeways, Here We Come (Rough Trade Records, 1987)
A Rush And A Push And The Land Is Ours; I Started Something I Couldn’t Finish; Death Of A Disco Dancer; Girlfriend In A Coma; Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before; Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me; Unhappy Birthday; Paint A Vulgar Picture; Death At One’s Elbow; I Won’t Share You
Ostatnia studyjna płyta The Smiths to nie łabędzi śpiew, to pozycja, którą można spokojnie zestawić z "The Queen Is Dead".
Dla mnie "Strangeways, Here We Come" to płyta wybitna, a takie hity jak "I Started Something I Couldn’t Finish", "Girlfriend In A Coma", "Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before" czy "Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me" to po prostu magiczna poezja.
Szkoda, że to ich ostatnia płyta, bo z muzyki na niej znajdującej nie czuć nastroju schyłkowego. Mogliby jeszcze, jak sądzę, parę dobrych płyt nagrać.
Na tej płycie znajduje się piosenka, która mnie głęboko wzrusza i urzeka - to "Girlfriend In A Coma" - jedna z najwybitniejszych w dorobku The Smiths.
I ten piękny, smutny tekst (There were times when I could have murdered her, but you know I would hate anything to happen to her).
Wielka szkoda, że to ostatnia płyta, choć może dobrze, że nic więcej nie powstało. Może by się nowy materiał okazał gniotem, a tak legenda trwa..
The Smiths - Rank (Rough Trade Records, 1988)
The Queen Is Dead; Panic; Vicar In A Tutu; Ask; Rusholme Ruffians/(Marie’s The Name) His Latest Flame (Medley); The Boy With The Thorn In His Side; What She Said; Is It Really So Strange; Cemetry Gates; London; I Know It’s Over; The Draize Train; Still Ill; Bigmouth Strikes Again
Płyta koncertowa. Stop. Beznadziejna. Stop. Nie polecam. Koniec.
Po rozpadzie zespołu, a przypomnijmy, ze rozpad nastąpił w połowie 1987 r. wyszło parę różnych kompilacji, ale raczej nie wnoszą one nic do wizerunku grupy.
