O Mikołaju i sercach pojemnych nad miarę

Od kilku dni ten list i związana z nim historia krążą w sieci i trudno oprzeć się pokusie, żeby z nich nie skorzystać, zwłaszcza w taki dzień jak dzisiejszy. Dzień, któremu patronuje święty Mikołaj, biskup Miry. We wspomnianym liście 9-letni Grześ, mieszkający z mamą w schronisku dla bezdomnych napisał „Drogi Mikołaju. Mam już wszystko. Jeśli możesz to podaruj innym dzieciom domy i spokojne życie. Dziękuję.” Grześ napisał list wiedząc, że wkrótce wprowadzi się z mama do własnego (choć tylko socjalnego) mieszkania.

Jakoś w tym roku z deficytem serc i dobra problemu nie ma. W naszej akcji dzień ledwie starczył by wszystkie dzieci znalazły realizatorów ich marzeń. Wiem od Renki, że część prezentów jest już w drodze a i reszta wkrótce ruszy. Ja swój zaraz zapakuję i postaram się jutro wysłać.

W tym tempie, w jakim zgłaszali się nam tegoroczni Mikołaje kilku naszym, co roku pilnującym by nie przegapić tej pory nie wystarczyło dzieci do obdarowania. Ale ta ich gotowość to też prezent. Tym bardziej, że nie wszyscy maja wszystko i nie zawsze zdarza się to małe, mogące dla kogoś być wszystkim.

A na koniec jeszcze raz, jak prawie co roku objaśnię jak to jest z tym świętym Mikołajem. Bo różni różnie mówią. A jest tak, że rusza on w świat by w dzień, którego świętuje się jego wspomnienie roznieść oczekującym radość zaklęte w wymarzone drobiazgi. I kto zasłużył, ten na świętego Mikołaja coś tam w nogach łóżka albo przy policzku na poduszce znajdzie.

No a w wigilijną noc? Może jednak Gwiazdor albo jakaś inna mityczna postać? Otóż nic podobnego. Obejść cały świat zachodząc do każdego trochę czasu zajmuje. Po tym trzeba najpierw odpocząć. Apotem wrócić. A jak się wraca to aż się prosi…

I tak to właśnie jest.

A niżej tabela, która do wigilii zapełni się do końca