Empowerment w pomocy społecznej może być rozumiany jako upełnomocnianie i/lub przydawanie władzy. Empowerment to proces sprzyjający angażowaniu się osób w podejmowanie decyzji dotyczących organizacji i funkcjonowania jednostki organizacyjnej pomocy społecznej umożliwiający im branie odpowiedzialności za swoje zachowania, współodpowiedzialności za jednostkę organizacyjną pomocy społecznej, w której się funkcjonuje, za efektywność jej działania, co przekłada się m.in. nie tylko na świadomość kosztów, ale i na poczucie przynależności, wzrost wydajności oraz poprawę relacji w zespole dzięki poczuciu, że osoby wymagające wsparcia i pracownicy jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, a nie tylko zarządcy posiadają wpływ na realną władzę decyzyjną. Zarządzanie autokratyczne jest przeciwieństwem empowermentu i prawdopodobnie jest kontynuacją konserwatywnej tradycji, w której rządzili pan, wójt i pleban…
Empowerment osób uzyskujących wsparcie w ramach pomocy społecznej jest koniecznym, choć niewystarczającym warunkiem poprawy efektywności instytucji pomocy społecznej. Niestety osoby wymagające wsparcia zostały w systemie prawnym i w praktyce zakwalifikowane - o zgrozo – i sprowadzone do zasobu pomocy społecznej, czyli tego co ma być wykorzystywane przez osoby zarządzające pomocą społeczną do działań zmierzających do osiągania celu pomocy społecznej. Istniejący model pomocy społecznej nie daje tzw. „klientom pomocy społecznej” możliwości, kompetencji i uprawnień do partnerskiej, wspólnej troski, przy wsparciu specjalistów zatrudnionych m.in. w jops o zwiększenie podmiotowości, sprawczości, autonomii tych, na rzecz których ma działać pomoc społeczne… Traktowanie osób i rodzin kwalifikujących się do pomocy społecznej tak, jak traktuje się zasób nie ma nic wspólnego z sieciowym modelem pomocy społecznej, w którym wszyscy współdziałają dla osiągania celu pomocy społecznej, czyli do poprawy radzenia sobie z problemami przez osoby i rodziny, które bez wsparcia sczezną… Nie jest racjonalnym i skutecznym obecny model pomocy społecznej także dlatego, iż osoby żyjące w swoich niszach mami się „kontraktami socjalnymi”, a co gorsze szantażuje koniecznością udania się do innego, nieznanego, obcego im świata, jako warunku udzielenia im pomocy. Nie może być skuteczną polska pomoc społeczna także dlatego, iż cierpi ona na niewydolność instytucjonalną (brak pieniędzy, kadr, sprzętu, etc.). Dramatycznym obrazem ilustrującym niewydolność instytucjonalną pomocy społecznej jest obraz pracownika jednego z domów pomocy społecznej, w którym jest kwarantanna z powodu stwierdzenia występowania u osób tam mieszkających i u personelu wirusa sars-cov-2, który błagał by im ktoś pomógł w pracach związanych z obsługą osób żyjących w tym domu, bowiem personel sam nie jest w stanie zapewnić koniecznych usług osobom w tym domu mieszkającym.
Władze systemu ochrony zdrowia, w przeciwieństwie do władz pomocy społecznej wydają się być świadome tego, iż empowerment osób chorujących jest jednym z warunków poprawy skuteczności systemu ochrony zdrowia… Np. organizują konferencje tej problematyce poświęcone. Władze pomocy społecznej takiej świadomości nie mają.
