Autorzy założeń ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej sprzed kilku laty twierdzili, że praca socjalna jest aktywnością, w ramach której podejmowane są i realizowane projekty profilaktyki, co w sytuacji coraz to nowych zadań, jakie mają realizować ośrodki pomocy społecznej, a tym samym pracownicy socjalni wydaje się być zamawianiem rzeczywistości. Czy tę hipotezę sprawdzono? Jakie były rezultaty tego eksperymentu? Są powody by przypuszczać, iż nie zawsze korzystne.
Nie wiemy, ale można przyjąć, iż działania Rządu RP zakładać będą wypłacanie pieniężnej pomocy socjalnej najuboższym Polakom przez gminy. Wielką niesprawiedliwością byłoby, gdyby osoba dysponująca dochodem wyższym o 1 zł. od kryterium kwalifikującym do tej pomocy nie otrzymałaby wsparcia finansowego, a osoby/rodzina o dochodzie niższym od kryterium taką pomoc by otrzymała. Błędem byłoby ponadto wspieranie tych osób/rodzin, które własnym staraniem mogłyby poprawić swoją sytuację finansową, ale tego nie czynią, bowiem wiedzą, że mogą liczyć na pomoc. Wychowywanie ludzi do dziadowania to nie droga ku społeczeństwu obywatelskiemu. Sprawiedliwą polityką socjalną, także w czas kryzysu jest wspieranie tych, którzy własnym staraniem nie są w stanie zapewnić sobie minimum-minimorum bezpiecznego poziomu życia. Wszystkie inne osoby/rodziny winny być wspieranie w inicjowaniu i prowadzeniu działań zmierzających do ich samodzielności.
Nie można wykluczyć, że ten polski bałagan jest na rękę władz w Polsce. Należy zauważyć, iż spadek wartości pieniądza sprawia, że efektywnie maleje zadłużenie państwa, nominalnie wynoszące około 1,5 biliona złotych. Przez inflację do oddania jest 6,8 procent mniej, czyli około 100 mld zł. To jedna piąta budżetu kraju. (Więcej: https://biznes.radiozet.pl/News/Tarcza-antyinflacyjna-ruszy-w-2022-roku-Ma-ratowac-od-wzrostu-cen).
