Co bardziej wrażliwi na nie zawsze łaskawy los, jaki jest udziałem wielu dzieci gaworzą na temat konieczności poprawy szans dla tych dzieci. Politycy nabierają w płuca powietrza, by pleść o tym, czego to oni nie robią na rzecz rodziny, w tym dzieci, ale tylko wówczas, gdy ma taka narracja przysporzyć głosów tej, czy innej grupie quasimafijnej. Ten i ów szkicuje różne rozwiązania w zakresie opieki nad dzieckiem. Podnosi się potrzebę zapewnienie wszystkim dzieciom bezpieczeństwa, w tym tego związanego z safety i z security, przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu dzieci i młodzieży i podejmowania i realizowania działań profilaktycznych o charakterze społecznym, ale nikt nie określił kto i konkretnie jakie działania miałby podejmować, co oznacza działanie profilaktyczne o charakterze społecznym, a nade wszystko kto miałby je finansować. O tym jakie są rezultaty tych „działań” może m.in. świadczyć kondycja instytucji takiej jak psychiatryczna opieka zdrowotna „roztaczana” w ramach publicznej ochrony zdrowia. Pomocy psychologicznej zwykle rodzice i dzieci uzyskują w ramach „rynku”, co pozbawia dzieci z niezamożnych rodzin takiego wsparcia.
Choć niewiele za tym przemawia, mam jednak nadzieję na zmianę tej sytuacji, jeśli do władzy dojdą ugrupowania polityczne nie obarczone gerontokratami, gdyż ci jak się okazuje są niewrażliwi na los dzieci pobawionych koniecznego im wsparcia.
Jest nadzieja, że młode pokolenie Polaków nie wypnie się na tę kwestię społeczną. Starszym wystarczy i prawdopodobnie nadal wystarczać będzie wiara w prezesa i w jego rozdawane wszem coraz to nowych fruktów.
