Celem polskiej pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości (art.2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.).
Czy autorom treści powyższego zapisu znana była przed uchwaleniem tej ustawy liczba osób/rodzin wymagających wsparcia w ramach pomocy społecznej, czy dysponowali informacjami o liczbie osób/rodzin, którym wsparcie udzielane w ramach pomocy społecznej umożliwi przezwyciężenie ich trudnej sytuacji życiowej, a tym samymi czy były podstawy do przyjęcia założenia, że wszystkie osoby otrzymujące świadczenia pomocy społecznej będą mogły wrócić do samodzielności? Wszystko wskazuje na to, że nie…
Zakładanie, że wszystkie osoby wymagające wsparcia mogą przezwyciężyć swoją trudną sytuację życiową wydaje się być nieracjonalne, bowiem niektóre osoby/rodziny wymagać będą do końca swego życia pomocy w formie minimalnego dochodu gwarantowanego, ale i czasem do końca życia wymagać będą substytucyjnego otoczenia finansowanego ze środków publicznych), zastępującego otoczenie, środowisko w jakim żyją osoby sprawne, mogące kupić sobie stosowne produkty i usługi…
Mnie się wydaje, że bardziej uzasadnionym byłoby ustalenie celu jako zapewnienie minimalnego bezpieczeństwa socjalnego rozumianego m.in. jako gwarancja minimalnego dochodu tym, którzy nie mogą go sobie zapewnić samodzielnie.
Niestety nic nie wskazuje na to, by partie polityczne miast zajmować się sobą zwróciły uwagę na rosnący problem biedy i rozwarstwienia zbiorowości Polaków. A my kibicując ich walce - zapominamy także o tym, że są ludzie żyjących w skrajnej nędzy, którymi nikt się nie zajmuje...
