W świetle wydarzeń, jakie dzieją się o ostatnich latach, wokół osoby
Karola Wojtyły, uwidacznia się pewna prawidłowość, która jest bezdyskusyjnym problemem egzystencjalnym.
W świetle wydarzeń, jakie dzieją się o ostatnich latach, wokół osoby Jana Pawła 2, uwidacznia się pewna prawidłowość, która jest bezdyskusyjnym problemem egzystencjalnym. Problemem tym, jest odwieczna walka dobra ze złem. W tym tekście postaram się ten problem unaocznić, czyniąc z osoby Jana Pawła 2, niejako alegorię postaci, której był on oddany podczas całego swojego życia- Jezusa Chrystusa.
W ostatnich latach, spotykamy się z bezpodstawnymi, pozbawionymi dowodów oskarżeniami pod adresem Jana Pawła 2. Co jakiś czas, prezentowane są w mediach nowe, owiane swoistą tajemnicą "zakazane'' fakty z jego życia. Przeinacza się znaczenie jego myśli. Wprowadza się wydania jego twórczości ze zmienionym tekstem- przeinaczając pierwotne jego znaczenie. Doszukuje się działania nie zgodnego z nauką chrześcijańską. Tego typu nieodpowiedzialne zachowania umniejszające roli, jaką wypełnił podczas swojego życia JP2, nie wynikają z ludzkiej chęci dociekania prawdy- są to działania mające charakter zorganizowany.
Należy sobie w tym miejscu zadać pytanie, jaki cel mają wszystkie te działania? Rozważając to pytanie, z najbardziej ludzkiego poziomu, zadajemy sobie pytanie pragmatyczne, jaki jest sens zajmowania się osobą, której w sensie fizycznym nie ma już pośród nas?
Odpowiedzi na to pytanie, musimy poszukać zagłębiając się w pole działania ludzkiej umysłowości- mianowicie zanurzyć musimy się w świat idei, stanowiących pole działania wspomnianego problemu walki dobra ze złem.
Od kilku ostatnich lat, na forum europejskim trwa zaciekła krucjata przeciwko polskiemu systemowi wartości. Fakt ten, staje się widoczny nie tylko na forum politycznym, ale wkracza także na pole kulturalno-obyczajowe. Dlatego też, w celu destabilizacji kultury, szykanuje się osoby obdarzone autorytetem. Jan Paweł 2, był, oraz w dalszym ciągu jest autorytetem wśród nie tylko polskiej społeczności. W trakcie swojego życia zdążył wyrobić sobie pozytywną opinię wśród ludzi na całym świecie, nierzadko także wśród osób nawet nie związanych z wiarą katolicką. Mamy tutaj do czynienia jednym z nielicznych intelektualistów, który miał realny wpływ na zachowania całych rzesz ludzkich. Jego przesłanie wychowawcze, spotykało się z pozytywnym odbiorem wśród ludzi całego świata. Właśnie dlatego osoba JP2, jest idealnym tematem, do prowadzenia działania polegającego na umniejszaniu roli polskiej myśli w świecie.
Jan Paweł 2, jako osoba ukształtowana w macierzy kultury polskiej, która to wyniosła z tej kultury najdoskonalsze owoce, staje się w kontekście walki dobra ze złem obiektem ataków. W świecie ogarniętym brakiem poszanowania najbardziej podstawowych pozytywnych wartości, takie działanie ukazuje się jako konieczne, dla przeprowadzania kulturalnej transformacji. Wysuwając niepoparte dowodami oskarżenia, dokonuje się umniejszania, a w konsekwencji degenerowania polskiej kultury.
Rozważając Jego osobę, doszukujemy się ponadprzeciętnych walorów duchowo-intelektualnych. Mamy bowiem do czynienia nie tylko z osobą duchowną, ale także poetą, aktorem, filozofem, oraz niedoszłym filologiem polskim. W jego twórczości, oraz rozważaniach filozoficznych ukazuje nam się myśl, godna człowieka szlachetnego. Analizując, doszukujemy się elementów skłaniających do refleksji nad pojęciem dobra. Dobra, które to właśnie powinno być jednym z głównych tematów na którym skupia się myśl ludzka.
W swojej poezji, w bardzo umiejętny sposób potrafił połączyć charakterystyczny słowiański system wartości z wartościami wyznawanymi w religii chrześcijańskiej. Sposób, w jaki potrafił on dokonać tego połączenia, można porównać do twórczości Juliusza Słowackiego. Poemat ''Uczta Czarnoleska'', czy też ''Wybrzeża pełne ciszy'' są na to idealnym przykładem. Utwór ''Myśl człowieka'' , wydaje się być poetyckim preludium do kształtującej się u młodego Wojtyły filozofii. Jego pełne Arystotelesowskiej precyzji wyprowadzania myśli dzieło filozoficzne ''Osoba i czyn'', staje się dogłębnym studium analizy czynów osoby, dla jej wzrostu jako osoby właśnie. Całemu tekstowi przyświeca idea dobra, realizującego się w indywidualnym rozwoju osoby, co w konsekwencji przekłada się na rozwój społeczeństwa w ogóle.
Profesor Leszek Kołakowski, zapytany o to, czy Karol Wojtyła był wielkim filozofem, odpowiedział w sposób jednoznaczny, że nie należy zaliczać go do grona filozofów wybitnych. Natomiast z pełnym przekonaniem należy wypowiadać się o jego osobie, jako o wybitnym intelektualiście. Wyprowadzane przez niego rozważania, wynikające w sposób naturalny z posługi kapłańskiej stanowią uniwersalny i ponadczasowy ładunek intelektualny, z którego czerpać mogą ludzkie pokolenia.
Wobec powyższych faktów, na tle aktualnego postępowania destrukcyjnego dla kultury polskiej oraz dla kultury ludzkiej w ogóle, umniejszanie roli Papieża Polaka staje się koniecznym, dla dalszego postępowania destrukcyjnego. Poprzez pozbawianie świata wartościowych autorytetów, dokonuje się deformacji ogółu zasad, stanowiących fundament, na którym oparte są zdrowe relacje społeczne. Przyczynia się to do uwsteczniania rozwoju człowieka, sprowadzając jego samego do zasad determinowanych przez naturalizm. Ale przecież człowiek, nie jest istotą wchodzącą w skład świata zwierząt. Cechą wyróżniającą człowieka na tle zwierząt, jest posiadana przez niego kultura, a poziom właśnie tej kultury, stanowi dane wyjściowe do badania rozwoju człowieka właśnie jako człowieka.
Właśnie na przykładzie tej niezrozumiałej dla osoby obdarzonej cechami szlachetnymi, kampanii przeciwko dobremu imieniu Jana Pawła 2, uwidacznia się działanie zła przeciwko dobru. Staje się on podobny do samego Jezusa Chrystusa, którego ludzkość w owych czasach skazała na śmierć i zapomnienie. Jednak pamięć ta trwa nadal, bo prawda w morzu kłamstw nigdy nie zaginie.
17.03.2023
Sebastian Kardyś
