Mamry i Mamerki. Widoczny bunkier głównego kwatermistrza Wehrmachtu, gen. Wagnera.
Tę notkę należało napisać wczoraj, bowiem wczoraj był 20 lipca, rocznica bardzo ważnego historycznego wydarzenia. Jednak dramatyczne wydarzenia przy terminalu promowym w Dunkierce nie pozwoliły na pisanie akurat o tym, bowiem na tym blogu priorytetem są sprawy bieżące i przyszłe. Przeszłość tylko w wolnych chwilach.
Kandydat na prezydenta RP Robert Biedroń wyznał w jakimś wywiadzie dla TVN, że po długiej rozłące z partnerem, po powrocie do domu zachowują się jak te zajączki z reklamy Duracell. Mój Biedron nie jest wprawdzie napędzany bateriami Duracell, jednak posiada całkiem porządne tzw. inteligentne baterie i też potrafi nieźle fruwać.
Ma na pulpicie bardzo przydatną funkcję " S " czyli tryb sportowy, po wciśnięciu którego - przy zerowym wietrze - potrafi rozwinąć prędkość do 50 km/h.
Prawdziwy Messerschmitt, choć niestety przy silnym wietrze zachowuje się jak Juncker, zatacza się. Dlatego dziś korzystając z funkcji " S " odwiedzimy Biedronem aż trzy miejsca. Kwaterę OKH w Mamerkach, Wilczy Szaniec w Gierłoży i więzienie Plötzensee na berlińskim Charlottenburgu. Wszystkie trzy miejsca związane z wczorajszą datą, czyli zamachem na Hitlera z 20 lipca 1944 roku. Wczoraj - jak zawsze - apel przy Stauffenbergstrasse 18 ( d.Bendlerstrasse )
Gierłoż. Tablica poświęcona Stauffenbergowi w miejscu dokonania zamachu
Gierłoż. Resztki kasyna oficerskiego
Bunkier dla gości
Bunkier Bormanna
Pozostałość po bunkrze Hitlera
Po szybkiej i błyskotliwej kampanii na Zachodzie, Hitler wrócił do swojego starego planu, czyli poszukiwania Lebensraumu dla narodu niemieckiego, a ten był - jak wiadomo - na żyznej Ukrainie. Przybocznemu lekarzowi Morellowi wyznał, że musi się spieszyć, bo nie chce zostawić Niemcom spraw niedokończonych. Zdrowie coraz bardziej szwankowało, a naprzemienne stosowanie przez dr Morella mutafloru, papaweryny i lewatyw wyczerpywało Hitlera w takim samym stopniu jak późniejsze działania Armii Czerwonej wyczerpywały Wehrmacht.
Mamerki z lotu Biedrona
Już jesienią 1940 roku w trójkącie Kętrzyn - Węgorzewo - Giżycko rusza budowa kwatery Hitlera w Gierłoży, równocześnie w sąsiedztwie powstają kwatery dla jego "podręcznych" W Pozezdrzu przy linii kolejowej Węgorzewo - Giżycko powstaje kwatera Himmlera " Hochwald ", a w odległych o 10 km od Wilczego Szańca Radziejach kwatera szefa Kancelarii III Rzeszy Hansa Lammersa, faktycznego administratora Niemiec podczas wojny. Wszystkie obiekty powstały w rekordowym czasie, bowiem już 24 czerwca 1941 roku Hitler wraz ze sztabem przybywa do Gierłoży, spędzi tu ok. 800 dni, osobiście kierując operacjami na Froncie wschodnim.
Bunkier Himmlera w Pozezdrzu
Przystań w Mamerkach
Kanał Mazurski
Mamry
Największy kompleks bunkrów powstaje jednak w Mamerkach nad jeziorem Mamry gdzie instaluje się Naczelne Dowództwo Wojsk Lądowych, zaś w twierdzy Boyen w Giżycku pułkownik Reinhard Gehlen organizuje służbę wywiadowczą pod nazwą Obce Armie Wschód. Ponieważ dyplomaci nie odgrywali w owym czasie takiej roli jak w latach poprzednich, dlatego szef niemieckiego MSZ Joachim von Ribbentrop nie otrzymał od fuhrera żadnego bunkra, w związku z czym zmuszony był wynająć stancję w pałacu Heinricha von Lehndorffa w Sztynorcie.
Muzeum w Mamerkach. Bzdety o antygrawitacyjnych pojazdach Hitlera
Więzienie Plötzensee powstało w czasach panowania Wilhelma I jako bardzo nowoczesny obiekt. Jako rezultat nowych penitencjarnych idei. Dodać wypada idei brytyjskich, bowiem pruscy klawisze jeździli do Anglii podpatrywać i kopiować brytyjski system penitencjarny. O funkcjonalności obiektu, jego przydatności, o trafionych, przemyślanych penitencjarnych rozwiązaniach świadczy to, że więzienie po dziś dzień służy więźniom. Do niedawna było tam więzienie dla młodocianych przestępców, obecnie więzienie dla dorosłych. Z naszych czasów przeniknęło jedynie do starych idei penitencjarnych nadużywanie władzy, korupcja, sex i narkotyki, bowiem o więzieniu Plötzensee słychać najczęściej przy wykryciu temu podobnych nadużyć i skandali.
W 1936 roku więzienie Plötzensee - jako jedno z jedenastu - zostało wyznaczone przez Hitlera do wykonywania kary głównej. Zgodnie z niemieckim prawem karę śmierci wykonywano poprzez ścięcie toporem, później zastosowano bardziej wysublimowaną technikę francuską, czyli gilotynę. Niestety po którymś kolejnym bombardowaniu Berlina gilotyna uległa uszkodzeniu i od tego momentu stosowano bardzo prymitywną metodę wieszania na tregrze.
Metoda prymitywna choć wydajniejsza, bowiem za jednym zamachem wieszano 8 skazańców. Mimo ewidentnego obniżenia kosztów i wzrostu wydajności pracy katów rząd niemiecki nie obniżył opłat za egzekucję w kwocie 300 Reichsmarek i taką kwotę zobowiązana była wpłacić rodzina straconego na konto niemieckiego wymiaru sprawiedliwości. Plus oczywiście 1,5 Reichsmarki za każdy dzień pobytu skazańca w więzieniu. Koszty są nieuchronne. Życie jest bezcenne, ale i zabicie musi kosztować.
Do dziś zachował się barak, w którym wykonywano wyroki śmierci, obecnie miejsce memorialne. Więzienie Plötzensee było miejscem kaźni 2891 osób.
Obwieszczenie o wykonanej egzekucji
Straceni w więzieniu Plotzensee byli członkami rozmaitych niemieckich grup oporu. Ofiarami byli również robotnicy przymusowi, jeńcy radzieccy, a także członkowie czeskiego ruchu oporu. Jadnak najbardziej znane jest z egzekucji uczestników spisku na życie Adolfa Hitlera. Zamachowców z 20 lipca 1944 roku.
Lista zamachowców z 20 lipca straconych w więzieniu Plotzensee
