Już od ponad stu lat uczeni zarzucają Biblii, iż jest ona jedynie zbiorem religijnych mitów o wątpliwej wartości naukowej. Prawda jest jednak taka, że Biblia jest najstarszą na świecie księgą poprawnie opisującą budowę i umiejscowienie Ziemi.
https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1348645,wielki-poruszyciel-jako-przyczyna-istnienia-wszechswiata
Już od ponad stu lat uczeni zarzucają Biblii, iż jest ona jedynie zbiorem religijnych mitów o wątpliwej wartości naukowej. Prawda jest jednak taka, że Biblia jest najstarszą na świecie księgą poprawnie opisującą budowę i umiejscowienie Ziemi.
Okrągła planeta
W Starym Testamencie trzykrotnie zostało użyte hebrajskie słowo ‚hog’ oznaczające ‚okrąg’. Po raz pierwszy jest ono użyte w odniesieniu do nieba ponad ziemią:
„Obłoki są skrytością jego, iż nie widzi, a po okręgu niebieskim przechadza się.” (HIOBA 22:14, Biblia Gdańska)
Po raz drugi wyraz ten pojawia się przy opisie oceanów:
„Gdy budował niebiosa, byłam tam; gdy odmierzał krąg nad powierzchnią toni.” (PRZYPOWIEŚCI 8:27, Biblia Warszawska)
Po raz trzeci i ostatni ‚hog’ jest użyte do opisania Ziemi:
„Ten, co mieszka nad kręgiem ziemi, której mieszkańcy są jak szarańcza, On rozciągnął niebiosa jak tkaninę i rozpiął je jak namiot mieszkalny.” (IZAJASZ 40:24, Biblia Tysiąclecia)
W VIII wieku p.n.e., a więc setki lat wcześniej, nim filozofowie greccy wysunęli hipotezę o kulistości Ziemi, i tysiące lat wcześniej, nim ludzie zobaczyli nasz glob z kosmosu, w czasach, gdy powszechnie mniemano, iż Ziemia jest płaska, hebrajski prorok Izajasz w zadziwiająco prosty sposób oznajmił: „Jest Ktoś, kto mieszka nad okręgiem ziemi” (Izajasza 40:22). Sceptycy twierdzą, iż Biblia powinna być bardziej precyzyjna i używać słów ‚kula’ bądź ‚kulista’ przy opisie Ziemi. Hebrajski wyraz chug, przetłumaczony tutaj na „okrąg”, może też oznaczać „kulę”.3 Dlatego w innych przekładach Biblii czytamy o „globie ziemskim” (Douay Version) lub „okrągłej ziemi” (Moffatt).
https://www.salon24.pl/u/slawekp7/1326818,czy-wszechswiat-mogl-powstac-z-niczego
Kosmos i gwiazdy
Stary Testament trzykrotnie wspomina o tym, iż ponad niebem atmosfery ziemskiej znajduje się inne niebo – niebo przestrzeni kosmicznej:
„Oto Pana [Jahwe], Boga twego, są niebiosa, i niebiosa niebios, ziemia i wszystko co na niej.” (5 Mojżeszowa 10:14, Biblia Gdańska)
„Lecz czy naprawdę zamieszka Bóg z człowiekiem na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą cię ogarnąć, a cóż dopiero ten przybytek, który zbudowałem?!” (2 Kronik 6:18, Biblia Warszawska)
„Ty, Panie jesteś jedyny. Ty uczyniłeś niebiosa, niebiosa niebios i całe ich wojsko; ziemię i wszystko, co na niej; morza i wszystko, co w nich. Ty ożywiasz to wszystko, a wojsko niebios oddaje Ci pokłon.” (Nehemiasz 9:6, Biblia Tysiąclecia)
‚Wojsko niebios’ czy też ‚zastęp niebios’ oznacza w języku biblijnym aniołów (bożych lub diabelskich) oraz gwiazdy. Ostatni z przytaczanych wersetów mówi o tym, iż gwiazdy nie są częścią nieba atmosfery ziemskiej, lecz znajdują się w ‚niebiosach niebios’, czyli w kosmosie. Inne wersety wyraźnie ukazują, że dla Hebrajczyków gwiazdy nie były jedynie świecącymi plamkami na niebie, ale były one potężnymi tworami wszechmogącego Boga:
„Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził: czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz?” (PSALM 8:4-5)
„On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i Strefy Południa. On czyni cuda niezbadane, nikt nie zliczy Jego dziwów.” (HIOBA 9:9-10)
„Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? – Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli.” (IZAJASZ 40:28)
Zawieszona w próżni
W Starym Testamencie znajdujemy liczne wzmianki o tym, iż pierwotny prakontynent oparty był na słupach (będących być może skalnymi wybrzuszeniami kontynentu), gdyż pod nim znajdowały się olbrzymie masy wody. Słupy mogły być także obrazowym określeniem praw fizycznych utrzymujących planetę we właściwym miejscu. Na tej podstawie sceptycy twierdzili, że według Biblii Ziemia oparta była na słupach podobnie jak i inni starożytni uważali, że Ziemię podpierały słonie, krokodyle czy giganci. Nic bardziej mylnego! Biblia jako jedyna starożytna księga wyraźnie mówi o tym, że nasza planeta jest zawieszona w próżni:
„Rozpościera północ nad pustką, a ziemię zawiesza nad nicością.” (HIOBA 26:7, Biblia Warszawska)
Poprawność takiego tłumaczenia i interpretacji potwierdza także starożytne tłumaczenie Starego Testamentu na język grecki, czyli Septuaginta:
„ekteinwn borean ep ouden kremazwn ghn epi oudenoV.” (HIOBA 26:7, Septuaginta)
Rozpalona od wewnątrz
Księga Hioba zawiera także inne rewolucyjne stwierdzenie odnośnie tego co znajduje się we wnętrzu Ziemi:
„Z ziemi pochodzi chleb, lecz w głębi jest ona rozgrzebana jakby przez ogień.” (HIOBA 28:5, Biblia Warszawska)
Cykl hydrologiczny
Biblia przedstawiła także schemat cyklu hydrologicznego już setki lat przed Chrystusem:
„Wszystkie rzeki płyną ku morzu, a jednak morze nie wzbiera; w dalszym ciągu płyną rzeki do miejsca, do którego zdążają.” (KOHELETA 1:7, Biblia Warszawska)
„On wyciąga kropelki z morza i te rozlewają się w oparach deszczu, którym ociekają chmury i który spada na mnóstwo ludzi.” (HIOBA 36:27-28, Biblia Warszawska)
Układ geocentryczny?
Wielu uczonych Oświecenia zraziło się do Pisma Świętego, gdyż katoliccy teologowie uparcie twierdzili, iż według Biblii Słońce obraca się wokół Ziemi. W rzeczywistości zaś Stary Testament zawsze odnosi się do pozornego ruchu Słońca po ziemskim nieboskłonie, gdyż opisanie tego zjawiska w sposób techniczny i poprawny naukowo jest niemalże niemożliwe. Zamiast „słońce wzeszło nad Gibeonem” należałoby powiedzieć „Ziemia w swym ruchu okrężnym wokół Słońca na skutek ruchu obrotowego wokół swojej własnej osi znalazła się w takiej pozycji i pod takim kątem w stosunku do Słońca, iż promienie słoneczne zaczęły oświetlać miasto Gibeon”.
Nawet współcześnie mówimy o wschodzie i zachodzie Słońca, gdyż opisywanie tego zjawiska w inny sposób jest w życiu codziennym niepraktyczne i pozbawione sensu. Najistotniejszym faktem jest to, iż czytając obecnie Biblię nie odnajdujemy żadnej naukowej nieścisłości w stwierdzeniach dotyczących wschodu, zachodu czy ruchu Słońca po nieboskłonie.
https://slawekp7.wordpress.com/2021/03/07/moralnosc-jest-organem-jak-watroba/
Biblia mówi nam też o tym, że w przeszłości geologicznej góry wypiętrzyły się z praoceanu
Oto, co na ten temat powiedziano w pewnym podręczniku geologii: „Od ery prekambryjskiej po dziś dzień trwa nieprzerwany proces tworzenia się i niszczenia gór. (…) Góry podnosiły się z dna dawnych mórz, ale często pozostawały jeszcze długo zanurzone, a dopiero potem dalej się wypiętrzały”.2 Zestawmy to z poetyckim opisem psalmisty: Psalm 104:6, 8 „Oceanem ją [ziemię] okryłeś jak szatą, nad górami wznosiły się wody. Podniosły się góry, opadły doliny na miejsce, któreś im wyznaczył”.
Księga Rodzaju [mniej więcej] zgodna z ustaleniami stratygrafów.
Księga Rodzaju tak rysuje historię wszechświata i etapy działalności stwórczej Boga na ziemi: 1) początek;
2) pierwotna Ziemia pogrążona w ciemnościach, otoczona powłoką ciężkich gazów i wody;
3) światło;
4) przestworze, czyli atmosfera;
5) rozległe obszary suchego lądu;
6) rośliny lądowe;
7) Słońce, Księżyc i gwiazdy widoczne w przestworzu, zaczynają się pory roku;
8.) potwory morskie i stworzenia latające
9) ssaki (zwierzęta dzikie i domowe);
10) człowiek. Naukowcy zgodnie przyznają, że te etapy rzeczywiście następowały w takim porządku.
Tak też uważają uczeni zajmujący się przeszlością geologiczną ziemi:
Znany paleontolog o prawdziwej wymowie zapisu kopalnego
„Z próżnego nawet Salomon nie naleje”
Naukowcy twierdzą, że wszechświat musiał powstać z CZEGOŚ, co istniała „przed” nim Twierdzą, że bezpośrednio przed wielkim wybuchem istniała tzw.: osobliwość, co tak na prawdę znaczy: „nie wiemy co, to było”. A przed tą „osobliwością” coś, czego nie potrafią określić w ludzkiej mowie. Twierdzą tak, ponieważ powszechne doświadczenie uczy, że z NICZEGO nie może powstać COŚ i to COŚ [KTOŚ] ich zdaniem nie miało początku. Biblia uczy, że źródłem energii, która była potrzebna do stworzenia wszechświata jest Bóg:
Izajasza 40:26
‘”Podnieście oczy ku gorze i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten, ktory ich zastęp wyprowadza według liczby,
wszystkie je woła po imieniu. Dzięki obfitości dynamicznej energii [hebr. < ‚onim >; plural] – jako że jest również pełen werwy w swej mocy [hebr.: < kōăch >; singular] – ani jednej z nich nie brak.”.
Ową frazę ‘dynamiczna energia’ użyto: Hioba 40:16: “Oto jego moc jest w jego biodrach,a jego dynamiczna energia w ścięgnach jego brzucha”. Izajasza 40:29: “Zmęczonemu udziela mocy, a temu, kto nie ma dynamicznej energii, daje obfitość potęgi”. Ozeasza 12:3: “W łonie matki chwycił swego brata za piętę i wykorzystując swą dynamiczną energię, walczył z Bogiem.”
„Kto zaprojektował Projektanta”
Już samo to pytanie wskazuje na istotną sprzeczność, ponieważ z logicznego punktu widzenia wskazującego na fakt, że z NICZEGO nie może powstać COŚ, należy wyprowadzić wniosek, że pierwotny byt, z którego (za przyczyną którego)powstał nasz materialny Wszechświat nie mógł mieć POCZĄTKU. Jeżeli więc Bóg Projektant jest Stwórcą naszego Wszechświata (praprzyczyną jego istnienia) jakże mógł mieć POCZĄTEK, być bytem zaprojektowanym? Innymi słowy: jeżeli Bóg nie mógł mieć początku, to pytanie Richarda Dawkinsa traci jakikolwiek sens.
