Przez pomyłkę uznano człowieka za nieboszczyka i od tego momentu nie istnieje. Mimo złożenia w stosownym sądzie dowodów na to, że jest przeciwnie, że żyje. Teraz trwa żmudne dochodzenie, czy aby na pewno. Stan papierowy może się łatwo sam dostosować do rzeczywistego, kiedy ów człowiek, omyłkowo uznany za zmarłego naprawdę zejdzie z głodu.
Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku Polska stała się tanim dostarczycielem żywności dla mieszkańców niemieckiego pogranicza. Po wschodniej stronie granicy masowo powstawały targowiska. Czynownicy próbowali to blokować pod pozorem ochrony gruntów rolnych, na których powinna rosnąć gryka czy inna rezeda a nie stragany. Właściciele zaś tamtejszej roli przestali klepać biedę, od handlarzy bowiem otrzymywali niemały czynsz.
Na tym tle rozwinął się też swoisty kontredans pozorów. Na wynajmujących pole rolników nakładano grzywny. Oni się od nich odwoływali i angażowali prawników. Ci obciążali sądy koniecznością powoływania biegłych. Powstał pokaźny rynek usług. Wszystko zaś opłacali Niemcy, bo koszta urzędniczej gorliwości znikały w cenach oferowanych towarów.
Teraz się chyba rzecz zdegenerowała. Od człowieka się wymaga dowodu, że żyje. Przedtem tylko od roli, że jest. A mówi się, że biurokracja się nie zmienia. Chociaż stale zawiera ona w sobie wyuczoną nieudolność i nie potrafi poprawiać błędów. Aliści to właśnie też napędza gospodarkę.
Czego nie można powiedzieć o wczorajszym, tromtadrackim wezwaniu Unii do powiększenia liczby dostarczanych nam antycovidowych szczepionek. Kiedy zrezygnowaliśmy przedtem z przyznania nam 13 milionów dawek Moderny a w tym roku otrzymamy znacznie więcej od Pfizera, rzecz zakrawa na nieporozumienie. Na razie jednak niedostateczna liczba preparatów ma jakoby ograniczać możliwości punktu szczepień. W dodatku w Katowicach!!!
Może więc niedoskonałość biurokracji wynika też z krótkiej pamięci jej szefów? Ta nieefektywna zwłaszcza niemoc, ta obliczona na poklask.
