Kiedy to się zbratał z niemieckim żywiołem?
Czy to było później, a może już w szkole?
Może własny dziadek szprechać go nauczył
I z chęcią lub bez niej, Niemca w nim utuczył?
Kto mu liczyć się kazał, razem z agentami?
Być Brutusem dla Polski podczas "nocnej zmiany"?
Kto nienormalnością skaził duszę jego,
I całunem zaprzaństwa wziął, okrył całego?
Czy to ktoś go zrobił, czy on sam się stworzył,
Z tego, co najgorsze, sam siebie ułożył?
Z przyjaźni do wroga, co spalił Warszawę,
Z którym to Polacy zawsze mieli sprawę.
Z podległości drugiemu, co nam Katyń sprawił,
A ojców i dziadów na Syberii zabił.
Z łgania narodowi z kłamstwa smoleńskiego,
Ulepiony jak golem z błota zastałego.
Zszyty jak maszkara, trafiona piorunem,
Z zawartości obmierzłej wielu czarnych trumien.
W których, to co najgorsze naród trzymał skrycie,
Repnina stołowe ze srebra nakrycie.
Kontusz Rzewuskiego, króla Stasia jurgielt
Zdrady narodowe, narodowy burdel.
Niemieckie laudacje zamiast polskiej mowy,
Anonimy, donosy z bezpieką umowy.
Z tej ohydy zgniłej on się zrobił cały,
Powstał, tak jak inne przed nim powstawały.
Jak Branicki, jak Berman jak Ketman Maleszka,
I stał się jak ten wilk, co wśród ludzi mieszka.
Który kiedy śpisz, rzuca się do gardła,
Dobrego człowieka zmieniając w bastarda.
Co zapomniał o korzeniach swych o Bogu, honorze,
Co teraz swoich kąsa, nienawiścią gorze.
Lecz niech zapamięta ta bestia chaosu,
Że poecie nie odbierze serca, nie zabierze głosu.
A gdy przyjdzie pora, minie zawierucha,
Dla bestii zostanie sznur i gałąź sucha!
Musiałem to napisać, tym bardziej kiedy usłyszałem jak pewien, nieprawy człowiek cytuje Miłosza, życząc śmierci polskiemu prezydentowi. Już od jakiegoś czasu nie mogę znieść, jak ów człowiek bezprawia przebiera się w dobrego pasterza i jak wybiera miejsce, w które poprowadzi stado polskich owiec, aby zrzucić je w przepaść narodowej zagłady...
