Dzień w biegu. Wyjazd o nieludzkiej, rannej porze. W ostatniej chwili na pociąg powrotny. Dom, komputer. I ... Pan Wiesław Michnikowski nie żyje. Od dawna był już wycofany z życia publicznego. Wiek, zdrowie. Zdaje się, że zawsze będzie gdzieś tam. Gdzie pomidory są zawsze. Gdzie są zawsze czerwone. Bo przez tę piosenkę "Addio pomidory" polubiłem jeszcze jako dzieciak zupełny Pana. Jako też miłośnik pomidorów. Tyle się tłoczy na klawiaturę. Takich jak Pan wielkich i skromnych już nie będzie. Żadne "reanimacje" piosenek Kabaretu Starszych Panów, zresztą moim zdaniem żenujące, nie zastąpią Pana. Umiał Pan stworzyć perły. Perły aktorskie ("Gangsterzy i filantropi"), kabaretowe ("Sęk"), piosenkarskie - nie wymienię - za dużo. Takich jak Pan już prawie nie ma. Może to i co piszę jest tęsknotą za mymi czasami młodymi, gdy Pan był czynny aktorsko. Jednak czego się Pan nie tknął tworzył Pan z tego coś co zapada w duszy dobrem, ciepłem, finezją, ...
To tylko mój mały hołd dla Pana.
Nie wkleję tu nic z Pana dokonań. Za dużo tego .... trudno się zdecydować co najlepsze.
Jeśli ktoś będzie chciał to wklei.
