Steampunk - to pojęcie popkultury, przedstawienie świata, w którym rewolucja techniczna zatrzymała się w epoce pary a historia przyjęła zupełnie inny obrót, coś w rodzaju zamrożonej epoki wiktoriańskiej, na wzór powieści Julesa Verne i HG Wellsa.
Steam politics, odpowiednio, to rzeczywistość czy też wielki projekt rekonstrukcyjny na motywach trzeciorzędnej literatury romantycznej, jak Ujejski czy Or-Ot, publicystyki politycznej ostatnich dekad XIX w i ówczesnej debaty politycznej, mitologii powstań narodowych w duchu Askenazego na dopalaczach i wielkiego sporu narodowego między ówczesnymi gigantami intelektualnymi, Piłsudskim i Dmowskim.
To polityczna fantasmagoria wynikająca z uprzedzeń, resentymentów i braków intelektualnych jej głównego reżysera, Jarosława Kaczyńskiego i wynikająca z nich próba zrozumienia współczesnego świata pojęciami i realiami zaczerpniętymi sprzed 100 i więcej lat. Można się doszukiwać źródeł tego pragnienia dokonania deregulacji współczesności w osobistych doświadczeniach jej animatora, genialnego mistrza żywych marionetek, niczym wystawiony na największej scenie spektakl teatru Cricot 2 "Umarła klasa", zagubionego przybysza z nieokreślonej przeszłości, nieznającego języków, nie potrafiącego posługiwać się gadżetami współczesnego świata, atechnicznego, bez prawa jazdy i konta bankowego, wychowanego przez matkę na lekturach romantycznych.
W tej rzeczywistości współczesność jest zasłoną, ułudą. Dopiero po jej zanegowaniu objawia się nam świat, jaki naprawdę jest. W tym świecie Polacy muszą wygrać kolejne powstanie narodowe lub raczej wygrać 'naprawdę' Powstanie Styczniowe, by Polska odzyskała suwerenność, której pozbawili ją dwaj jej odwieczni wrogowie - Imperium Rosyjskie i Cesarstwo Niemieckie, rządzone - nie spodziewajcie się spójności chronologicznej i faktograficznej tej wizji - przez Stalina/Putina i Merkel/Hitlera. Po lasach kryją się Żołnierze Wyklęci, walczący z zasadzki z konnymi patrolami kozackimi i opancerzonymi wojskami Wehrmachtu. Wszystkie te potyczki wygrywają Polacy ale nocą zegary są podstępnie cofane o dzień, rok, stulecie i ostateczne zwycięstwo prawdy i sprawiedliwości odsuwa się w nieznaną przyszłość.
Zjawiska współczesne poddawane są reinterpretacji a następnie analizowane metodami dostosowanymi do sytuacji z lat tuż przed I Wojną Światową. W tych urojeniach Polska właśnie wybija się, przy sprzyjającej koniunkturze międzynarodowej, na niepodległość, wstaje z kolan, odzyskuje suwerenność, uzyskuje należne jej miejsce. Ewentualne spory odbywają się na idee zaczerpnięte od Piłsudskiego i Dmowskiego, anachronicznych przecież już za życia, gdy projekty, Uwagi, że Polska straciła w ciągu ostatnich 5 lat lunatycznej polityki opartej na urojeniach, cały prestiż i szacunek budowany wielką pracą przez poprzednie 25 lat są przyjmowane jako dowód zdrady narodowej. Zawierane są księżycowe sojusze, zrywane sojusze realne, dotychczasowi sojusznicy, w lunatycznej gorączce okrzykiwani są wrogami.
W tym kontekście da się zrozumieć wrogość do Tuska, który symbolizuje projekt nowoczesny, a więc niesie tym samym śmiertelne zagrożenie dla Polski z urojeń i snów Kaczyńskiego i jego orszaku duchów. Prawdziwa bitwa rozstrzyga się o muzea, książki historyczne, interpretacje przeszłości, która jest tą najprawdziwszą rzeczywistością, o mity i urabianie pamięci i wywoływanie fałszywych wspomnień. W tej nowej przeszłości Polacy nigdy nie splamili się kolaboracją, nigdy nie brali udziału w holokauście, nigdy nie byli niewolnymi chłopami pańszczyźnianymi.
Rzeczywistość jako teatr, w tym przypadku coś w rodzaju sumatrańskiego teatru cieni, to zresztą powracający temat w polskiej historii. Najwybitniejszym jego przejawem był sarmatyzm, teatralna maskarada w strojach inspirowanych Orientem, ze zmyśloną genealogią, historią, udawaną potęgą, iluzją wielkości i znaczenia.
PS. Stawianie niepotrzebnych pomników nieistotnym potyczkom wojennym sprzed stu lat to przykład tego zaczadzenia umysłów koloryzowaną historią.
Inne tematy w dziale Polityka
