Bilans czterech miesięcy rządów Ewy Kopacz nie jest zachwycający. Późne i leniwe wyjście z bloków startowych, zagubienie, utrata inicjatywy w konflikcie z górnikami i nieumiejętność zagospodarowania ustawodawczego tych pierwszych miesięcy. Do tego dochodzi chwiejna polityka kadrowa i wręcz odstręczające decyzje w postaci zatrudnienia MIchała Kamińskiego czy kooptacji Jana Tomaszewskiego. Jeżdżenie z ryngrafem do Pinocheta i publicznie manifestowana homofobia to nie są rekomendacje dla polityka partii określającej się jako liberalna.
Nie wiem, jakie były powody zmiany na stanowisku msz. Czy były to względy prywatne i zwyczajne ludzkie zmęczenie sprawowaniem tak odpowiedzialnej i wystawionej na ataki funkcji, czy brak chemiii między panią premier a msz, czy wreszcie, jak kiedyś spekulowałem, szykowanie Grzegorza Schetyny na stanowisko premiera i związane z tym odbywanie praktyk na ciężkich stanowiskach.
Ostatnio Grzegorz Schetyna zdobył pochwały a nawet poklask za kilka wypowiedzi pod adresem Rosji. Podobała się powierzchownym komentatorom zaczepność stylu, podobała się reakcja rosyjska, To były komentarze w stylu "ale im powiedział".
No więc mnie się te występy Grzegorza Schetyny nie podobały. Dotyczyły spraw symbolicznych pośledniego rzędu, nie dotyczyły spraw istotnych, merytorycznych, nie przesunęły pozycji Polski ani o milimetr do przodu, a stronie rosyjskiej dały jedynie pretekst do propagandowej kanonady i urabiania miejscowej opinii publicznej.
Tymczasem polityka wschodnia Unii Europejskiej legła w gruzach, tandem Merkel-Hollande nie potrafi wypracować jakiejkolwiek linii postępowania i wyraźnie widać, że najchętniej by Rosji odpuścili.
Dopiero teraz widać, jaką rolę w kształtowaniu spójnej polityki europejskiej odgrywał inny tandem, Radek Sikorski - Carl Bildt. Zarówno w wymierzonych, celnych wypowiedziach, jak i w orkiestrowaniu polityki europejskiej. Była mapa drogowa, była szybka adaptacja do zmieniających się warunków, były wyznaczone jasne cele, a przede wszystkim była świadomość z jakiego rodzaju politykiem i polityką rosyjską ma się do czynienia, której to wiedzy boleśnie brakuje politykom zachodnim. Pohukiwania i podwórkowe zaczepki nie robią na Rosji wrażenia. Być może jest to imperium podupadłe, ale ciągle jeszcze imperium z ambicjami imperialnymi i prowadzące imperialną politykę.
Zejście Sikorskiego i Bildta ze sceny politycznej spowodowało siłą inercji rozpad spójnej polityki w stosunku do imperialnej wojny prowadzonej przez Rosję na Ukrainie. Zdaje się, że wiele krajów na zachód od Łaby powitało exit Sikorskiego i Bildta z ulgą. Nie muszą się już wysilać, przyjmując tak dla nich niewygodne pozy mężów stanu, mogą zwrócić łaskawsze ucho ku swoim lobbystom gospodarczym i przemysłowym rwącym się do kontynuowania interesów w Rosji.
Ostatnia podróż Merkel i Hollande do Rosji zakończyła się - jak można sądzić ze skąpych relacji prasowych = fiaskiem. Przyjechali z pustymi rękami i wyjechali z pustymi rękami. Nikt nie ma, zdaje się, genialnego lub choćby przyzwoitego planu A, nie mówiąc już o planie B.
Pamiętacie słowa Radka Sikorskiego wypowiedziane do przywódców ukraińskich a nie przeznaczone dla pozostałej publiczności. Zebrał cięgi od polskiej opozycji i wiernych im publicystów. Czy istnieje jakiś plan dla Ukrainy? Przecież na fali entuzjazmu po wygranych protestach na Majdanie nowe władze ograniczyły prawa rosyjskiej mniejszości, swoich obywateli, to spowodowało wybuch niezadowolenia na Krymie i na wschodzie kraju, na terenach zamieszkałych przez ludność rosyjskojęzyczną, potraktowaną jak obywatele drugiej kategorii, i dało pretekst do rosyjskiej interwencji. Krym jest bezpowrotnie stracony dla Ukrainy, nigdy zresztą nie był zbytnio ukraińskie ten dar Chruszczowa. Wkrótce być może stracona zostanie wschodnia część kraju i jego zaplecze przemysłowe.
Tymczasem Polacy ekscytują sie kolejnymi odsłonami kłótni o to gdzie świętować jakiś jubileusz.
Inne tematy w dziale Polityka
