Upadek wdzięczności

Być może wdzięczność uszlachetnia człowieka, a brak wdzięczności - pomniejsza go, trywializuje.

Tkliwa, zapierająca oddech wdzięczność, podziw i zachwyt, wzmacniały kiedyś ludzkie serca.

Najpierw byliśmy wdzięczni Bogu. Za świat, za słońce, za harmonię. Za cud istnienia. Za Jego dary. Słońcem i deszczem wyczarowywał kwiaty. Nektarem kwiatów i krzątaniną pszczół zechciał wytwarzać miód. Miodem osładzał trudy i gorycze życia.

Kiedy o oku rozmyślał biskup Palley, płakał ze szczęścia. Trzy razy dziennie klękał, aby za dar widzenia dziekować Bogu. W imieniu ludzi oraz w imieniu sów, które potrafią widzieć w nocy.

Potem byliśmy wdzięczni wybranym ludziom. Dobroczyńcom  ludzkości. Pisano o nich książki niczym żywoty świetych. Badano każdy moment życia, ażeby dojść, z czego się rodzi wielkość, ażeby skłonić młodzież do pójścia chlubną drogą poświęceń dla ludzkości. Owi geniusze, półbogowie, dawali nam tak wiele.Pasteur dał szczepionkę, ocalił miliard istnień, sir Aleksander Fleming - antybiotyk, Marconi, Bell, Edison - liczne techniki cuda. Vivaldi, Rembrandt czy Bethoven wznosili nas do nieba, abyśmy choć przez chwilę bywali aniołami, a Bem, Kościuszko, Garibaldi nie żałowali własnej krwi, żeby narodom przynieść wolność.

Dziś człowiek stwierdza: "Nikomu nic nie jestem winien.Wszystko zawdzięczam sobie". Wdzięczności nie ma. Wieczne pretensje, rozdrażnienie, że nie możemy więcej mieć. A przecież świeci słońce, szybują ptaki, pszczoły nie rezygnują, my istniejemy i wciąż się pojawiają cudowne wynalazki. Że świeci słonce? Gwiazda wskazuje północ? Co mają robić? Świeci, bo świeci, wskazuje, bo wskazuje - żaden to wszystko cud.

Ktoś dał mi lek? Ktoś podarował znieczulenie? Wypraszam sobie! - leki to ja kupuję za pełną odpłatnością. Że istniejemy? Słyszymy i widzimy? Cóż robić, jeśli się przyszło juz na świat. Wynalazł coś? Wynalazł. Stworzył epokę? Stworzył. Lecz jaki z niego dobroczyńca? Za wynalazek otrzymał straszną kupę forsy.