Czekając na Raport -Cezaremu M.

Wiem, sama jestem sobie winna.Teraz już wiem - nigdy więcej Cezarego Michalskiego. Co zrobiło się z tym człowiekiem? Bo z Wołkiem przynajmniej wiadomo co. Swoją drogą z biegiem lat ludzie zwykle przechodzą na pozycje konserwatywne, ewolucja z Frondy do Krytyki Politycznej ciekawa rzecz.
Słuchałam tylko początku, potem już nie ogarniałam tych "narobionych pod kapeluszem", nawet nie wiem o kogo i o co chodziło, wyłączyłam się.
Ale na początku ulubiona zabawa ostatnich dni - porównywanie wydarzeń w Norwegii z odczuciami Polaków. Tu pan Czarus zechciał porównać reakcje Norwegów na masakrę z reakcjami Polaków na Smoleńsk. Przeciwstawiał spokój, opanowanie, zjednoczenie Norwegów z polskim piekłem ( może użył innego słowa, ale oddaję tylko sens wypowiedzi).
Nie panie Cezary! U nas było tak samo, albo jeszcze więcej! Tzn jeszcze więcej kwiatów,zniczy - pewnie dlatego, że nas po prostu jest więcej niż Norwegów.
Ja pamiętam tamte dni, bo często byłam pod Pałacem.Stałam w kolejce aby oddać hołd Parze Prezydenckiej z obcymi ludźmi, nieznajomi w nocy przynosili nam gorącą kawę i herbatę. Harcerki, Strzelcy - młodzi ludzie, czasami dzieci pomagały układać kwiaty, wyławiali z tłumu niepełnosprawnych aby pomóc im przejść poza kolejnością.
To się nie skończyło mimo, że Ludzie z Którymi Teraz Pan się Utożsamia wdarli się ze swoim jadem w tę atmosferę wspólnoty. A media ten zgrzyt nagłaśniały ze wszystkich sił. Chodzi mi o demonstracje przeciwko pochówkowi na Wawelu. Dyskusję barbarzyńców - bo decyzja już zapadła - kardynał Dziwisz i Rodzina zaakceptowali miejsce pochówku. A mimo to wytrzymaliśmy. Pogrzeb był godny.
Owszem, nie składaliśmy kwiatów na samochodach policjantów, ale patrzyliśmy z podziwem na Casę machającą skrzydłami na pożegnanie Warszawie i dziękowaliśmy w duchu Pilotowi.Ja sama dziękowałam na Salonie Żołnierzom niosącym trumny, pełniącym warty honorowe, uczestniczącym w pogrzebach.
Ma Pan kompleksy Panie Cezary? Wszyscy lepsi niż Polacy? Ja nie mam.Może czasami chciałabym mieć lepszych dziennikarzy nie podstarzałych dzieciaków z ADHD. Mam nadzieję, że już Pana nie zaproszą do radia - pisałam tę notkę a w tle leciał program - przeszkadzał Pan wszystkim jak rozwydrzony bachor.A przecież za dwa lata pięćdziesiątka - pora dorosnąć.