W czasach PRL-u powstało wiele dobrych i niezapomnianych spektakli telewizyjnych. Jednym z nich była niewątpliwie sztuka teatralna pt. Igraszki z Diabłem, napisana przez czeskiego dramaturga, Jana Drdę, wyreżyserowana przez Tadeusza Lisa, w 1979 roku. I trudno o lepszy przykład znakomitej rozrywki telewizyjnej. Baśniowo- komediowa fabuła, umowna scenografia, swojski i prosty humor, a zwłaszcza świetne kreacje topowych polskich aktorów, wszystko to powoduje, iż dobrze się to ogląda pomimo ponad czterdziestu lat od premiery.
Postacią wiodącą sztuki jest dzielny wojak Marcin Kabat, (Marian Kociniak) który uzbrojony w kij i fajkę przemierza odstępy leśne należące do królestwa królewny Disperandy (Barbara Wrzesińska). Na swojej drodze spotyka m.in. postrach podróżnych- strasznego zbója Sarka- Farkę ( Krzysztof Kowalewski)…. którego ani trochę się nie boi. W owym lesie znajduje się również miłościwie panująca, zrozpaczona i odrobinę niezdarna królewna Disperanda, gubiąca co chwilę własną koronę. Żal Disperandy wynika z przymusu zamążpójścia za księcia Romualda, który jest piegowaty i ma odstające uszy. Królewna pocieszenia szuka u ojca scholastyka( Wojciech Pokora)- pustelnika leśnego, żywiącego się wyłącznie korzonkami i szarańczą. Wśród postaci znajdujących się w lesie mamy również magistra magii- diabła pierwszej kategorii- Lucjusza, (Marek Kondrat) który za podpisanie cyrografu własną krwią obiecuje swoim ofiarom dobra doczesne i rozkosze cielesne. Ofiarami Lucjusza stają się m.in. zrozpaczona Disperanda i jej służąca Kasia (Magdalena Zawadzka). Obie podpisują cyrograf z diabłem aby zdobyć w ten sposób swoich wymarzonych chłopców. Magistra Lucjusza spotyka również Marcin Kabat. Lucjusz zamienia Sarka- Farkę w kamień i nakłania Marcina aby ten udał się do czarciego młyna zagrać tam w karty z diabłami, w mariaszka. W młynie Marcin spotyka Kasię, która bierze go za diabła i wręcza mu cyrografy. W czarcim młynie znajduje się też dwóch najbardziej nierozgarniętych diabłów we wszechświecie, Omnimor ( Janusz Gajos) i Karborund ( Jan Prochyra), którzy proponują Marcinowi grę w mariaszka na pieniądze i następnie przegrywają ją z kretesem. Widząc z góry co się dzieje Lucjusz wzywa na pomoc arcydiabła Solfernusa ( Jerzy Kamas). Solfernus przybywa i proponuje Marcinowi grę w oko. Marcin nie chce grać o własną duszę, więc Solfernus proponuje mu grę o jego zużyty kabat. Marcin godzi się na to zapominające jednocześnie, że w kieszeni znajdują się cyrografy Kasi i królewny Disperandy. Marcin przegrywa i oddaje Solfernusowi kabat, a ten nazywa go głupcem i triumfuje. Gdy Marcin uświadamia sobie swój błąd, to jest już za późno, diabły znikają wraz z cyrografami. Następnie nie pozostaje mu nic innego jak udać się do piekła i wyrwać diabłom te cyrografy aby ratować dusze Kasi i królewny Disperandy.
W spektaklu występują inne postacie o których warto wspomnieć, jak chociażby szef piekła Belzebub, ( Tadeusz Kondrat) którego jedynym zmartwieniem są muchy siadające mu na nosie przeszkadzające w drzemce. Jest też tam anioł zwyczajny drugiego chóru- Teofil, ( Jan Kociniak) który podróżuje pomiędzy niebem a ziemią i zagląda czasami nawet do piekła. Anioł Teofil ma wyraźne problemy z lądowaniem na ziemi co kończy się przynajmniej raz kontuzją jego nogi.
Bez dwóch zdań, spektakl Igraszki z Diabłem z 1979 roku, to świetna rozrywka telewizyjna. Bez rozbudowanych efektów specjalnych, ale za to z zabawną fabułą i bardzo dobrymi kreacjami aktorskimi. Dziwi mnie, że ten spektakl jest w sumie mało znany, bo według mnie zasługuje na miano kultowego. Kolejna adaptacja z 2019 roku, nie jest moim zdaniem już tak udana. Zachęcam do oglądanie wszystkich, którzy lubią bezpretensjonalną i lekkostrawną rozrywkę. Na poprawę humoru działa wyśmienicie.
