Jak zostałam ekologiem

 

W domu jedna z matek wyciągnęła zza pazuchy wymiętolony list i kazała nam wszystkim się pod nim podpisać, z podaniem imienia, nazwiska, adresu, maila i numeru dowodu osobistego. List gruntownie przeczytałam i podpisałam, jako, ze nie było w nim nic groźnego dla życia i zdrowia. Numeru dowodu nie pamiętam, więc wymyśliłam coś na poczekaniu. Niestety -  pamiętam mail, imię, nazwisko i adres. To mnie pogrążyło.

 

„Witam -  odczytałam kilka dni później jakieś pismo od bliżej mi nieznanej organizacji – Cieszymy się że zechciałaś wstąpić w nasze szeregi. To ważne, żebyśmy wszyscy zdawali sobie sprawę z globalnego ocieplenia. Mamy nadzieję, że zastosujesz się do naszych rad, zmniejszając tym samym emisję dwutlenku węgla do atmosfery.” Tu następowały rady, niekoniecznie dotyczące emisji dwutlenku węgla: mam zaprzestać palenia w piecu („wybierz rozwiązanie ekologiczne! Nie używaj węgla, który w procesie spalania produkuje dioksyny i furany!”), powinnam jak najmniej używać światła („wyłączaj sprzęt -  lodówkę, pralkę, telewizor czy komputer -  po każdorazowym użyciu”), mam nie jeździć samochodem („wszędzie da się dojechać środkami komunikacji publicznej -  metrem, pociągiem czy tramwajem”), mam używać ekologicznych produktów spożywczych („żywność modyfikowana genetycznie może wpłynąć nie tylko na Ciebie, ale i na Twoje dzieci! Czy wiesz, że może także wpłynąć na noszony przez Ciebie płód?”),  mam przestać kupować zabawki produkowane w Chinach („Niewolnicza praca dzieci w Chinach nie uszczęśliwi Twojego dziecka!”) i omijać dużym łukiem jajka z kurzych ferm („Kury przetrzymywane są w nieludzkich warunkach, w klatkach, w których nie mogą się poruszać, obcina im się dzioby i pazury, a wszystko po to, żeby zwiększyć produkcję! Jajka od takich kur mogą ujemnie wpłynąć na Twoje zdrowie!”).  

 

Przejęta nie na żarty postanowiłam w ogóle przestać palić w piecu, wyłączać lodówkę po każdym otwarciu drzwiczek, jeździć do Rucian metrem,  nie zachodzić w ciążę, zaprzestać kupowania czegokolwiek, jako że i tak wszystko zostało wyprodukowane w Chinach i zrezygnować z jajek na miękko. List zmięłam w  kulkę i wywaliłam do śmietnika. 

 

Kilka dni później odezwali się obrońcy zwierząt różnych: „Witamy, cieszymy się, że zechciałaś zasilić szeregi naszej organizacji.” Dalej było o wilkach, bobrach, łosiach, żubrach, traszkach i gąbkach słodkowodnych. Kolejny list poleciał do kosza. 

 

Kolejne pismo nawoływało do wzięcia udziału w proteście przeciwko (albo za) psom łańcuchowym, na który to protest miałam jechać do Warszawy. Nie pojechałam, a list podzielił los swoich poprzedników. 

 

„Witamy! Jak to dobrze, że właśnie Ty zechciałaś wstąpić do naszej organizacji – głosiło kolejne pisemko. Tym razem do pisemka dołączona była broszura o dziurze ozonowej, z wepchniętym do środka czekiem. Czek był zastanawiający, bo płatnikiem najwyraźniej byłam ja.  Czekiem, listem i broszurka napaliłam w nieekologicznym piecu. 

 

-Ty, jacyś wariaci do mnie piszą -  zaraportowała w przedszkolu jedna z matek -  nie wiesz przypadkiem, o co tu chodzi?

Wiedziałam tyle samo co ona, więc wzruszyłam tylko ramionami. Kilka dni później znowu coś przyszło. Tym razem na żółtym blankiecie, do złudzenia przypominającym przekaz pocztowy: „Witaj, z przykrością zawiadamiamy, że do dnia dzisiejszego nie odnotowaliśmy wpływu na nasze konto składek członkowskich - użalił się nadawca pisemka. Dalej było straszenie sądem morskim, jeśli składki nie wpłyną w ciągu najbliższego tygodnia. Składki nie wpłynęły, więc otrzymałam kolejny monit, tym razem na czerwonym blankiecie. O sądzie morskim nic nie było, było za to o firmie Kruk, znanej wszystkim dłużnikom w całej Polsce.

 

Tym razem szlag mnie trafił i zadzwoniłam pod podany na dole telefon. Odebrała panienka o miodopłynny głosie: 

-Jesteśmy federacją organizacji ekologicznych -  poinformowała mnie aksamitnie panienka - Walczymy o naszą Ziemię, naszą Matkę. Pieniądze otrzymywane w ramach dobrowolnych składek przeznaczamy na naszą działalność statutowa. Bez twojego zaangażowania nasza Matka umrze - nawijała panienka, a mi zaczął dym iść z uszu -  Publikacja o zagrożeniu dziurą ozonową mogła zostać wydana jedynie dlatego, że właśnie ty zdecydowałaś się wesprzeć cały proces jej przygotowania. Została wydana na ekologicznym papierze, a jak zauważyłaś, pisali ją wybitni znawcy tematu, tacy jak Kowalski i Malinowski...”

 

Tego było już za wiele -  kilkustronicowa broszurka kosztowała 60 złotych. Co do cholery? Pokryłam koszty druku całego nakładu, tantiemy autorskie dwóch kretynów i zakup papieru?! Poza tym w życiu nie deklarowałam żadnych dobrowolnych składek, jestem osobnikiem z gruntu aspołecznym i namówienie mnie do wstąpienia do jakiejkolwiek organizacji graniczy z cudem. O co tu chodzi?!

 

Przypomniałam sobie nieszczęsne wyścigi psów i zadzwoniłam do matki od listu:

- Rany, wiem że narozrabiałam -  jęknęła -  pojęcia nie miałam, że tak wyjdzie! To nie była żadna deklaracja, zresztą -  czytałaś przed podpisaniem. To było jedynie udzielenie poparcia dla działań proekologicznych! Słuchaj, tu chodzi o to, że ja jestem dystrybutorką takich mazideł różnych, niby tych ekologicznych i żeby awansować, muszę się społecznie udzielać. No i dali nam te listy, żeby znajomi podpisali. A teraz wszyscy się na mnie obrazili. Ty, może to się da jakoś odkręcić?

 

Da się. Ostatni liścik przesłałam mojemu prawnikowi. Teraz siedzi i straszy ekologów - biznesmenów. A ja już w życiu nie pójdę na jakiekolwiek psie wyścigi. Na wszelki wypadek wystąpię też z Amnesty International, Stowarzyszenia Psich Zaprzęgów i  Komitetu Rodzicielskiego. Basta.