Majestat śmierci

 

W niedzielną noc odszedł mój Ojciec. Walczyliśmy o Jego życie przez kilkanaście miesięcy -  nie udało się. Zasnął spokojnie i bez bólu. Byliśmy przygotowani na tę śmierć, ale mimo to dla całej rodziny to była makabra. 

 

Wczoraj o świcie pojechałam załatwić wszelkie sprawy związane z pogrzebem. Był ze mną przyjaciel rodziny, w cywilu właściciel dużej miejscowej firmy pogrzebowej. Załatwiliśmy sprawy w szpitalu, odebrałam rzeczy, dokumenty, podpisałam jakieś papiery, podziękowałam lekarzom i pielęgniarkom. Ojciec leżał w szpitalnej kostnicy -  chciałam Go po raz ostatni zobaczyć. Poszliśmy z jakimś pracownikiem do czegoś przypominającego skrzyżowanie zbankrutowanego warsztatu samochodowego z szopą na narzędzia. Brudno, popękane ściany. Tam leżą nasi Zmarli, owinięci w folię. 

 

Pożegnałam się z Tatą i myślałam, ze tego dnia większego koszmaru nie przeżyję. Myliłam się. 

 

Ze szpitala pojechaliśmy do piskiego Urzędu Stanu Cywilnego. Instytucja ta mieści się w neogotyckim pseudo ratuszu w centrum miasteczka. Wchodzi się jakimś bocznymi schodkami do obskurnej klatki schodowej, trafiając najpierw na obdrapane drzwi od dwóch kibli, żeby w końcu odnaleźć pancerne, pomalowane na olejno drzwi do biura.  Wąski korytarzyk, jakiś pokoik i za kolejnymi drzwiami -  sala ślubów. Ściany brudne, na podłodze jakieś szmaciane dywaniki, pod ścianami plastikowe krzesełka. Oprócz tego na ścianie nieśmiertelna tablica ogłoszeń obwieszona jakimiś dziwnymi anonsami. No nic -  w końcu nie przyszłam tu po wrażenia estetyczne. 

 

Koło nas siedziała jakaś rodzina, która pojawiła się tu w tym samym celu co my. Wyglądali na zszokowanych, starsza pani płakała cichutko. W tle wesoło przygrywało Radio Zet. Jakiś urzędnik -  jedyny w biurze -  stukał coś na warczącej maszynie elektrycznej. Usiedliśmy na plastikowych krzesełkach i spokojnie czekaliśmy na naszą kolej, wysłuchując Lady Gaga. Wreszcie pojawił się jakiś młody człowiek, w rozdeptanych trampkach, brudnych dżinsach i podkoszulku. Urzędnik?... Niemożliwe...

 

Ku mojemu zaskoczeniu młody człowiek zawołał nas do siebie:

 

-Następny wejść!

-Chciałam poprosić o akt zgonu...

-Dokumenty tego co nie żyje!

-To mój Ojciec, nie „ten”. 

-A mi wszystko jedno.

-?!

 

Z jakimś papierem do wypełnienia wyszłam na korytarzyk, bo tam stał jakiś kulawy stół z przyczepionym długopisem. Pan w tym czasie pilnie likwidował urzędowe oznaki życia Ojca -  wypełniał jakieś papiery, coś tam wycinał i odrywał. Wróciłam z papierem. Pan machnął mi przed oczami dowodem Ojca:

 

-Bierze pani na pamiątkę?

-Tak, proszę mi to dać.

-Dane mi pani poda! Wykształcenie? Zawód? Stan cywilny? Dowód tej, co była jego zoną!

 

Wyciągnęłam dowód własnej matki, podałam panu dane Ojca.

 

-Tu pani se przeczyta, czy się zgadza -  pan wepchnął mi w garść jakąś potężną, zadrukowaną z dwóch stron płachtę, złożoną na pół. Czytam, odwracam stronę...

-Gdzie kazałem, żeby pani czytała?! No gdzie?! To są inne dane! Nie widzi pani?! -  wrzasnął, wyrywając mi papier z rąk – Tu ma pani czytać! 

-Zaraz, daje mi pan jakiś dokument i każe czytać, no więc czytam...

-Ja pani ten dałem -  młodzieniec w podkoszulku popukał palcem w pierwszą stronę papiera -  a panią interesują dane innych ludzi! Co panią obchodzi, co tam jest?! Po co pani tam zagląda?! Co -  ciekawość?!

 

Zaczynałam się gotować. Wreszcie nie wydzierżyłam:

 

-Przyjmuje pan ludzi w podkoszulku, brudnych dżinsach i rozklapanych trampkach. Wygląda pan obrzydliwie, a zachowuje się poniżej wszelkiej krytyki i traktuje mnie jak śmiecia. Co tu się do cholery dzieje?!

-Pani do mnie?! Do nie pani tak?! No to się spotkamy w sadzie cywilnym!!! Ja panią podam z powództwa cywilnego! Załatwię panią tak, że pani popamięta! Pani mówi, ze ja mam brudne spodnie?! Pani mnie obraża?! No, to się jeszcze spotkamy!

 

Z trudem opanowując się, żeby obdartusowi nie dać w pysk, złapałam papiery i wypadłam z gościnnego USC w Piszu. Pojechałam załatwiać sprawę grobu w Rucianym -  tam dwie przesympatyczne dziewczyny, w białych bluzeczkach i czarnych spódniczkach przyjęły mnie w biurze ZGK. Szybko, miło, spokojnie. Bez nerwów. 

 

-Wiesz -  powiedział mój towarzysz -  Wyobraź sobie, ze w tej norze bierzesz ślub. I daje ci go facet w trampkach...

 

Widziałam w życiu wiele śmierci -  robiłam materiały o znalezionych na ulicy trupach, o wypadkach samochodowych, o morderstwach. To były te „złe” śmierci. Ojciec odszedł spokojnie, we śnie. To była dobra śmierć. Godna. Z tego majestatu i spokoju obdarł ją zwykły urzędnik USC. W mojej pamięci ten dzień będzie się kojarzył wyłącznie z brudnym biurem i siermiężnym chamstwem. Pozostały jedynie zwłoki, leżące w szpitalnej kostnicy, owinięte w kawał czarnej folii... 

 

 

wirtualny znicz