Choroba afektywna dwubiegunowa rozwija się najczęściej między 14 a 25 rokiem życia. W Polsce okres ten przypadł na lata 2003 – 2014. Wtedy kiedy młody organizm społeczeństwa poszukuje swojego miejsca i swojej tożsamości po przełomie ustrojowym. Z jednej strony – mimo zapewnień o wielkim sukcesie bezkrwawej transformacji – duża cześć społeczeństwa została wyłączona z możliwości rozwoju kulturowego i podniesienia swojego statusu materialnego. Z drugiej zaś dla innej grupy otworzyły się drzwi kariery i rozwoju pod warunkiem przynależności do bardziej lub mniej lokalnych układów towarzysko – biznesowych. Została doceniona i godnie wynagrodzona pod warunkiem pełnej akceptacji niesprawiedliwych kryteriów oceny.
Po 25-ciu latach od narodzin nowej struktury funkcjonalnej państwa doszło do całkowitego paraliżu debaty publicznej i dialogu między grupami obywateli. W dużej mierze jest to także efektem wieloletniego świadomego huśtania równowagi emocjonalnej społeczeństwa do skrajnych wychyleń nastroju.
Niezależnie od sytuacji i kontekstu mamy masowe zachowania osobników w ciągłej manii – bardzo wysoko oceniających swoje dokonania i możliwości intelektualne. Postrzegających adwersarzy jako osoby zaburzone psychicznie i odbiegające intelektualnie od ich wysokiego poziomu mentalnego. Przedstawicieli tej grupy charakteryzuje także nienaturalnie podwyższona samoocena i stan ciągłej megalomanii, rozproszenie zainteresowań, postawy hedonistyczne i zwiększone zainteresowanie tematyką seksualną. Agresywnie reagują też na wszelkie przejawy krytyki i negacji otaczającej ich rzeczywistości – którą uważają za efekt swoich wysokich umiejętności i wynik swojego udziału w budowaniu systemu.
Na drugim biegunie stanu emocjonalnego – symetrycznie i niezależnie od kontekstu ani sytuacji, mamy ogromną rzeszę społeczeństwa w depresji. Negatywnie postrzegającą każdy fragment rzeczywistości, pogrążoną w nienaturalnym poczuciu ciągłej bezradności i braku perspektyw na przyszłość. Towarzyszy też temu silne poczucie krzywdy prowadzące niekiedy do projekcji w przebiegu syndromu ofiary. Długotrwałe odczuwanie frustracji i poczucia krzywdy jest też często powodem podwyższonej drażliwości i projekcji złych intencji adwersarza.
Leczenie
Warto pamiętać że choroba afektywna dwubiegunowa nie jest zaburzeniem osobowości ani etapem poszukiwania tożsamości i miejsca w otoczeniu. Jest to choroba w pełnym tego słowa znaczeniu i bez interwencji farmakologicznej powrót do zdrowia nie jest możliwy. Nieskuteczne okażą się zarówno indywidualne próby leczenia terapeutycznego jak i stosowanie psychoterapii grupowej dla każdej z grup – niezależnie czy osobno czy też (jakimś cudem) wspólnie.
Ani zastrzyk radosnego optymizmu prezentowany w mediach, ani dramaturgia kolejnych tragedii i skandali finansowych czy politycznych nie spowoduje naprawy tej patologii, a jedynie ją pogłębi oddziałując negatywnie bądź na jedną bądź też na drugą grupę populacji będącej pod wpływem skrajnych uniesień.
Dodatkowym negatywnym impulsem są także środowiska partii politycznych które wykorzystują emocje zarówno grupy znajdujące się w stanie maniakalnym jak i pogrążone w epizodzie depresyjnym grupy z dolnego bieguna. Widocznym efektem rozwoju choroby jest całkowity zanik zapotrzebowania na partie centrowe – jakimi we wstępnym okresie zachorowalności było Porozumienie Centrum, i początkowe struktury Prawa i Sprawiedliwości oraz Platforma Obywatelska w początkowym okresie jej funkcjonowania. Jakakolwiek zmiana dominacji politycznej może doprowadzić do przemieszczenia się biegunów względem siebie – nie spowoduje to jednak procesów leczenia. Choroba powoduje też znaczne skutki uboczne w postaci zaniku mechanizmów obronnych organizmu wynikających z poczucia odpowiedzialności politycznej administracji państwa.
Sytuacja ta powoduje ogromne marnotrawstwo potencjału intelektualnego i zawodowego wielu grup społeczeństwa – jak i paraliż procesów legislacyjnych i tworzenie zdrowych mechanizmów prawa.
Jedyną możliwością skutecznego leczenia jest konsekwentne i systematyczne działanie kościołów i związków wyznaniowych w celu umocnienia zdrowych relacji społecznych, więzi rodzinnych i postaw humanitarnych w odniesieniu do wszystkich członków społeczności. Szczególną uwagę należy zwrócić na wszelkie formy zainteresowania potrzebami drugiego człowieka ujętymi choćby w opublikowanej niedawno Adhortacji Apostolskiej papieża Franciszka.
Nieodzowne jest także podawanie środków wspomagających w postaci promocji organizacji pozarządowych oraz stowarzyszeń zajmujących się pomocą potrzebującym i zainteresowaniem potrzebami mieszkańców swojej społeczności.
Zainteresowanie potrzebami drugiego człowieka powinno stać się także podstawą misji mediów publicznych w pierwszym okresie walki z chorobą.
P.S.
„CHOROBA AFEKTYWNA DWUBIEGUNOWA
Obok depresji najczęstszym oraz najpoważniejszym zaburzeniem afektywnym jest choroba afektywna dwubiegunowa (CHAD, zwana chorobą maniakalno-depresyjną).
/.../
W zaburzeniach afektywnych głównym objawem są skrajne wahania nastroju.
Dwie podstawowe formy zaburzeń nastroju - depresja i mania - stanowią przeciwstawne bieguny na skali odczuwanych emocji.
Stan manii można porównać do oglądania świata przez różowe okulary: nastrój jest euforyczny, podwyższony. W depresji wszystko wydaje się szare i smutne.
/.../
MANIA
W epizodzie maniakalnym typowy jest euforyczny nastrój, wzmożona samoocena, ekspansywność oraz ogólnie wzmożona aktywność.
Objawy manii:
- podwyższenie nastroju, ekspansywność, nadaktywność
- podwyższona samoocena, nastawienie wielkościowe
- przyspieszenie mowy, przymus mówienia, słowotok
- gonitwa myśli, skojarzenia dziwaczne, dygresje
- rozproszenie uwagi, drażliwość
- pobudzenie, czasem przechodzące w agresję
- wzrost aktywności hedonistycznych
- spadek zapotrzebowania na sen, bezsenność, utrata łaknienia
- urojenia lub omamy zgodne z fazą zaburzeń nastroju
- zachowania ekspansywne i ryzykowne (finansowe, hazardowe, hiperseksualizm)
- przesadne zaangażowanie, niski poziom tolerancji frustracji.
Nastrój w manii może zmieniać się od euforii do nastroju drażliwego i gniewu, zwłaszcza gdy gonitwa myśli i próba realizacji coraz to nowych planów napotyka opór otoczenia.
/.../
EPIZOD DEPRESYJNY
W uproszczeniu depresja jest przeciwieństwem manii.
/.../
Osoba w depresji negatywnie interpretuje własne możliwości, neguje dokonania, ze skrajnym pesymizmem odnosi się do przyszłości. Jest przekonana, że stan depresji będzie trwał wiecznie. Lęk występujący w depresji może mieć charakter wolnopłynący, jak i napadowy, podobny do napadów paniki. Może mu towarzyszyć niepokój i pobudzenie.
Objawy depresji:
- utrzymujący się smutek, poczucie pustki
- zniechęcenie, poczucie braku nadziei, winy, bezwartościowości
- utrata zainteresowań, brak odczuwania przyjemności
- utrata energii, zmęczenie
- lęk, niepokój, drażliwość
- trudności w koncentracji, podejmowaniu decyzji, zapamiętywaniu
- zaburzenia snu (trudności w zasypianiu, częste lub wczesne wybudzanie się, rzadziej, głównie u - osób młodych nadmierna senność - hipersomnia)
- zaburzenia łaknienia, także utrata poczucia smaku, wahania masy ciała
- zaburzenia popędu seksualnego (spadek libido) oraz zaburzenia funkcji seksualnych.
- myśli samobójcze i próby samobójcze
- rodzina i bliscy zauważają zwykle spadek aktywności, tendencje do izolowania się, brak motywacji, zobojętnienie emocjonalne.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
