Sprawa Tomasza Komendy mogła się zdarzyć. Niestety. Pomyłki sędziowskie, tak samo jak lekarskie, budowlane, itp. są możliwe w każdym systemie. Chyba, że to nie pomyłka, a lekceważenie swej pracy.
Ale proponuję na problem spojrzeć szerzej. Oto kilka dni temu sędzia, broniąc wyroku w tej sprawie powiedział, że inni sedziowie działali wtedy pod presją społeczną. Powtórzmy: zdaniem sędziego, sędziowie działali pod presją. Stąd taki, a nie inny wyrok.
Natychmiast mi się przypomniało, jak to obrońcy nadzwyczajnej kasty od roku lamentują, że po reformie sądów sędziowskie sumienia łamał bedzie demoniczny Kaczyński i Ziobro. I sędziowie przestaną być niezawiśli.
Jak zawsze, gdy mamy do czynienia z potokiem antypisowskiej obsesji rzeczywistość weryfikuje się sama. Na korzyść PiS.
14 lat temu nie trzeba było obecnej ustawy, by ta rzekomo niezłomna nadzwyczajna kasta, trzęsac się ze strachu przed opinią publiczną, wpakowała do kryminału niewinnego, czyli nie zachowała sędziowskiej niezawisłości (przy okazji tchórze w togach za swoje błędy obwinili innych - w tym wypadku opinię publiczną, czyli całe społeczeństwo. Poczucie nadzwyczajności ma się w tej kaście dobrze).
Na szczęście jednak nie zawsze sędziowie są tak zestrachani opinią publiczną, jak w 2004 r. Niedawno Sąd Najwyższy okazał się głuchy na jej głos i wydał wyroki niepopularne. Pamiętamy? Oczywiście. Te sprawy dotyczyły ratowanie swoich: kolesia, który wyciągał łapy po cudze 50 zł na stacji benzynowej i kolesia, który wyciągał łapy po nieswoje części do wiertarki. Wtedy nadzwyczajna kasta miała w sobie dość odwagi, by się opinii publicznej przeciwstawić.
Każdy tydzień pokazuje, że nie ma w Polsce bardziej odrażającego, skompromitowanego i bezczelnego w swoim zadufaniu środowiska niż sędziowie. Dlatego reformy PiS były polską racją stanu.
