Jak nominacje do nagrody Nike odebrano na prowincji

- A ty jesteś znanym pisarzem? - zapytał znajomy. Chwilę wcześniej zdybał mnie przy piwie i się dosiadł. Utył, wyłysiał, a gdzie nie wyłysiał, to posiwiał. Pochwalił się, że robi na hucie. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło; zza horyzontu – jak mówił wcześniej - wyłaniało mu się już atrakcyjne widmo emerytury. Obok mojej szklanki z piwem postawił swoją i jeszcze dwie pięćdziesiątki czystej czyli tak zwane utrwalacze. Dobry z niego chłop, więc jedna z tych pięćdziesiątek była dla mnie. Właśnie analizowałem listę nominowanych do nagród Nike. Było więc co opić.

- Nie tak jak oni... - powiedziałem i dałem mu do przejrzenia listę w gazecie.

Przebiegł oczami nazwiska i okładki nominowanych książek.

- Nie znam żadnego z tych nazwisk... - powiedział bezradnie. – Dużo bab… - dodał.

- Nie jest źle, chłopów też siła. Pół na pół czyli parytet – odparłem mimowolnie wpadając w obcy mi żargon.

- Nie czytam babskich gazet, a co dopiero książki – on na to. I jeszcze to logicznie uzasadnił. – Dlatego żadnej nie znam. Szczerze mówiąc pisarzy-facetów też nie znam.

Popatrzył mi prosto w twarz i rzucił mi w tę moją starą, pomarszczoną gębę:

- W sumie to znam tylko ciebie… Z tych, no,  co teraz piszą, współczesnych pisarzy…. – dodał i jakoś tak nieprzyjemnie przedłużył ostatnie słowo, więc zabrzmiało ono mniej więcej tak „pisssssaaaarzyyyy”.

- A czytałeś coś mojego? – zadałem podchwytliwe pytanie, bo mnie wkurzył tymi „pisssssaaaarzami”.

Nie poczuł się urażony moim podchwytliwym pytaniem. Zniósł je dzielnie, gorzej było ze mną i z moją dzielnością w znoszeniu jego odpowiedzi.

- No wybacz, nie wymagaj cudów. Ostatnią książkę to ja w pedałówie przeczytałem… To chyba od razu nawet pierwsza i ostatnia książka była.

Łyknąłem sobie piwa, dla kurażu.

- No to jakbyś dwie na raz przeczytał – rzuciłem żartobliwie.

Żartu nie złapał.

- A co to było? Ta książka, co ją przeczytałeś… Pamiętasz autora? – docisnąłem z życzliwym uśmiechem. Aż prychnął.

- Oszalałeś?! Chłopie, to było trzydzieści lat temu, więcej, trzydzieści pięć…

Byłem nieustępliwy, ale przecież zasłużył sobie na bezwzględność z mojej strony.

- A o czym była? Pamiętasz?

„Gdybym przeczytał tylko jedną książkę w życiu – myślałem – to bym ją pamiętał równie dobrze, jak pierwszą kobietę, zwłaszcza gdyby ta kobieta od razu była pierwszą i jedyną!”

- Jakaś o wojnie, wiesz, z serii Żółtego Tygrysa…

„Boże, te książki miały format książeczki do nabożeństwa. Liczyły najwyżej kilkadziesiąt stron, no i czcionka była dużo większa. On przez całe życie przeczytał jednego marnego „tygryska”… I proszę, żyje sobie, niedługo idzie na emeryturę. Wygląda na zadowolonego z życia. Na sytego.  Na szczęśliwego. Jezu, gdzie ja popełniłem błąd? Może wtedy, gdy po pierwszej książce sięgnąłem po drugą? A może wtedy, kiedy sam zacząłem pisać? Tak, chyba wtedy!” – rozmyślałem.

- No to jak z tobą jest? – ponowił pytanie. – Jesteś znany? Czy tak jak cała reszta?!

- Jestem bardzo znany z tego, że jestem nieznany – przyznałem.

Kiedyś użyłem tego zwrotu w jakimś wywiadzie i bardzo się spodobał. Na nim jednak nie zrobił wrażenia.

- Okej, czyli z czegoś jesteś znany – skwitował.

Nie wypadało mi zrobić nic innego, jak pójść po drugą kolejkę czystej. Bo, wiecie, życie, nieważne, hutnika czy pisarza, zaczyna się po pięćdziesiątce.

.