Umyj popielniczkę Stan, a będziesz wolny

Maitre d'hotel Alistair Balfour bar zostawiał sobie na koniec, bowiem wręczajac Stanowi tygodniówkę czuł zawsze jakieś nieprzyjemne zakłopotanie.  
Tak było i tym razem.

Zmierzajac, wzdłuż rzędów opustoszałych stolików, w kierunku kontuaru, dyskretnie obserwował szpakowatego dystyngowanego pana przecierajacego mahoniowy blat z żołnierską wręcz skrupulatnością.
"Fszysko w poszątku?"- rzucił barman, dostrzegłwszy szefa. 

Alistaira, mimo że sam był rodowitym Edynburczykiem, niezmiernie raziła kulawa angielszczyzna personelu, lecz w tym wypadku odpuszczał sobie kąśliwe uwagi. Siląc się więc na grzeczność, odrzekł:
"W zasadzie tak... umyj jeszcze tylko  popielniczkę" .  Zawahał się na moment... I dodał: "...Proszę".
"Jesteś już wolny" - dokończył z wyrazną ulgą
I nieco demonstracyjnie, położył na barze elegancką śnieżnobiałą kopertę z napisem Learmonth Hotel wytłoczonym elegancką, amarantową czcionką.
Następnie szybko się oddalił, by nie widzieć tego ciepłego, a jednocześnie jakby ironicznego uśmiechu, który niezmiennie towarzyszył starszemu panu wypowiadającemu: "Tak jest proszę pana!"...
Jego uśmiech doprawdy był irytujący.

Barman pieczołowicie wytarł ciężką, mosiężna popielnicę. Założył, wyjety ze służbowej szafki, płaszcz i kapelusz. A chowając do kieszeni kopertę rzucił okiem na starannie wykaligrafowane; Stanislas Maczek - 10 funtów.

Wygrzebał z szuflady wieczne pióro, którym ostatnie "s" przerobił na "w" i zadowolony sięgnął po ostatni numer "Orła Białego" przesłanego wczoraj z Londynu... I  przypomniał sobie o Stasiu.

"Ach, ten Sosabowski - ma tylko 6 funtów tygodniówki. Pomimo, że w moim wieku, to nataszczy się tych skrzynek u CAV'a, oj, nataszczy - nie mam wcale najgorzej..."
 Pocieszony tą myślą wyszedł na witający poranek Learmonth Terrase...

Minęło przeszło pół wieku, a okolice Learmonth przemierza dziennie już nie jeden, a dziesiątki barmanów, kaleczących angielszczyznę przez studia w kraju dość odległym.  Być może nawet takie same, jak generalskie; filozoficzno - humanistyczne.  

Barmanów prawie takich samych jak i on. Tyle, że dużo młodszych.  Z charakterystyczną drobną różnicą wyrazu twarzy; generalski sarkastyczny uśmiech ustępuje ich sztucznemu lizusowskiemu grymasowi.

Nowi, pucują szkła, omiatają puby, zmieniają kostki zapachowe w toaletach i są zadowoleni, bo mają ku temu powody.
Nie dość, że dostają na rękę  7 funtów za godzinę, to do Normandii nie jedzie prezydent Kaczyński; jeszcze by coś palnął i narobił nam wszystkim obciachu!

Lepiej już, żeby na plaży Omaha celebrowali nową arkadyjską historię; Pan Prezydent Nicolas Sarkozy wespół z Panią Kanclerz Angelą Merkel.

Wszakże to najodpowiedniejsze osoby...

Literatura; http://www.dziennik.pl/polityka/article390083/Sarkozy_nie_chce_Kaczynskiego_w_Normandii.html