Gdy dziennikarze z Rolling Stone Magazine dociskali Jimiego Hendrixa, by powiedział, jak to jest być najlepszym gitarzystą świata, ten odburknął: „A bo ja wiem… pytajcie Rory’ego”.
Bo Rory to był Ktoś. Wprawdzie nigdy nie nagrał żadnej rewelacyjnej płyty, nigdy nie wylansował jakiegoś specjalnie chwytliwego hitu, to jednak jego muzyka smakowała, jak prawdziwy żytni chleb na zakwasie. Nie, jak te wszystkie komercyjnie wypiekane bułeczki. Niby lepsze, bo pszenne, choć tak naprawdę uszlachetniane sztucznymi ulepszaczami.
Rory miał świadomość, że jest zwykłym rock’n’roll-owym grajkiem, więc nie udawał maestro – Witolda Lutosławskiego.
Swojej muzyki nie spulchniał chórkami, kwartetem smyczkowym, rozbuchaną sekcją rytmiczną i blachami.
Do porwania publiczności starczał mu klasyczny Stratocaster - wyrób Leo Fendera z połowy ubiegłego wieku. I najskromniejszy z możliwych drum & bass. Nie nosił butów na koturnach, ani obcisłych, połyskujących wdzianek.
Jego moc tkwiła w żywiołowości, naturalności i pasji, które podczas występów aż rzucały się w oczy (i uszy). Nie w nagraniach studyjnych, które nieustanna pieszczota wyjaławiała ze spontaniczności i autentyzmu.
Rory Gallagher, bo o nim mowa, karierę rozpoczął zakładając zespół The Taste, W nim grał na głośnym Isle of Wight Festival i na równie słynnym koncercie wieńczącym działalność super-grupy Cream.
Potem, występował już tylko pod własnym nazwiskiem. Od czasu do czasu współpracując z najlepszymi. Od Muddy Watersa, przez Jerry Lee Lewisa i Jimmiego Page’a po Erica Claptona. Choć prawdę powiedziawszy nie jest pewne, czy on z nimi współpracował, czy oni z nim?
Wielu chciało mieć go u siebie. I Stones'i (po Micku Tylorze) i Purple (w miejsce Ritchiego Blackmora). On jednak wolał pozostać niezależny.
Stanowił wzór i inspirację nie tylko, co zrozumiałe, dla takich sław rocka, jak Keith Richards, the Edge, Slash, Brian May, Johnny Marr, Vivian Cambell, Gary Moor czy Bob Geldof, lecz i dla Juana Martina - gitarowego mistrza flamenco.
Nie jestem pewien, czy dziś, gdy już jego wśród nas nie ma, znalazłby się ktoś, kto potrafiłby tak rozpalić publiczność?
Wiem jedynie, że teraz Rory Gallagher brzdąka sobie niemo w centrum swojego rodzinnego Ballyshannon. Stojąc na cokole z napisem; follow me…
Chcesz wiedzieć kim jestem? Rozwiń, a całą skrytą prawdę o mnie, zaczerpniesz wprost z krynicy prawd wszelakich, tryskających spod klawiatury pani Renaty Rudeckiej - Kalinowskiej! Tako rzecze źródło; przestrzegając nierozważnych, nieświadomych lub zagubionych: Uważaj - to pisowiec! Nieuczciwy, wredny, głęboko niemoralny, ale inteligentny. I właśnie dlatego wyjątkowo odrażający. Uprawia propagandę pisowską usiłując kpić w sytuacjach, w których kpić z ludzi nie należy. To takie wykalkulowane chamstwo. Nie wiem, czy mu za to płacą, ale zachowuje się, jakby tak było. Nie zawaha się przed rzuceniem na kogoś oszczerstwa, kłamie. Dokarmia się podziwem, jaki czuje do samego siebie. Pieści się słowami i dosrywaniem. Straszliwie pretensjonalny. Prowadzi obronę pisowskiego tałatajstwa nie wprost, ale przez bezwzględny, cyniczny atak na przeciwników. Stosuje zmyły poprzez budzenie do siebie zaufania zwolenników ludzi, których chce niszczyć, zręcznie stwarzając pozory sympatii. Jest podstępny i zawistny. W sumie bardzo ciekawa postać - tak na dwa trzy komentarze. Potem wyłazi z niego całe pisowskie g... Zdemaskowany przyznaję; jestem kryjącym się w mrokach netu, destruktorem o imieniu Mefistofeles. Ich bin ein Teil von jener Kraft, die stets das Böse will und stets das Gute schafft. Z tego też powodu lojalnemu C.K. Żurnaliście - panu Jerzemu Skoczylasowi - zalecałbym daleko posuniętą wstrzemiężliwość przy próbie realizacji jego bufońskiego anonsu, cyt.; Jak cię spotkam na żywo, to obiję ci twój parszywy ryj! Sei reizend zu deinen Feinden, nichts ärgert sie mehr, Herr Redakteur!
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
