Olimpijska wolność słowa

Międzynarodowy Komitet Olimpijski korzysta z najlepszych wzorców. Chińskich.

Olimpijczycy mogą prowadzić blogi. O ile tylko zaawartość tych blogów będzie zgodna z wytycznymi MKOl. Co to by bowiem było, gdyby każdy pisał, co chce? Pełna anarchia! A tu przecież "trzeba się brać do pracy i organizować, organizować".

Czego nie wolno? Nie wolno na blogu umieszczać wywiadów z innymi sportowacami, materiałów audio lub video z zawodów lub okolic. Blog to ma być osobisty pamiętnik i nic więcej. Kasa jest przecież najważniejsza, a tę zgarnia MKOl, który nie pozwoli, żeby jakiś mięśniak psuł mu biznes z mediami. Mięśniak może poczekać. Dorośnie, zostanie działaczem i wtedy zacznie kręcić własne lody. A na razie, niech się cieszy, że pozwolą mu cudze polizać. Troszkę pozwolą.

W cieniu wielkich pieniędzy ukrywa się też drugie dno tych medialnych ograniczeń. To drugie dno widać w postępowaniu krajowych komitetów olimpijskich z krajów najbardziej przecież tolerancyjnych i postępowych.

Oto Belgijski Komitet Olimpijski już w styczniu zabronił sportowcom tego kraju wypowiadać się na tematy związane z chińską polityką, w szczególności na temat łamania przez Chiny prawa człowieka. W ślad za Belgami poszli Brytyjczycy, którzy każą swoim olimpijczykom podpisywać zobowiązanie do powstrzymania się od politycznych komentarzy na temat Chin.

U nas na razie jeszcze chyba spokój w tej materii: kilka tygodni temu oglądałem w tv wywiad z polskim pływakiem, który wrócił z Chin z zawodów przedolimpijskich. Młodzianowi podobały się nowe obiekty sportowe, ale stwierdził, że Chińczycy będą jeszcze musieli nauczyć się luzu przy organizacji zawodów, bo nie podobało mu się, że sportowcy "nie mogli nawet wstawać z miejsc bez pozwolenia".

Biedak. Nie rozumie, że jeszcze trochę, jeszcze parę takich spektakularnych "eventów" jak ta Olimpiada, a Chiny będą taką potęgą, że to my będziemy musieli uczyć się dyscypliny, a nie oni luzu.