Bezkrólewie w ruchu narodowym

                Gdy w 2005 roku Liga Polskich Rodzin wprowadziła do Sejmu silną grupę działaczy wywodzących się z prężnej Młodzieży Wszechpolskiej, mogło wydawać się, że stronnictwo to tak bardzo zdominowało pozostałe środowiska nominalnie przynależne do polskiego ruchu narodowego, iż przez długie lata nikt nie będzie w stanie zagrozić jego intelektualnej i organizacyjnej supremacji. Jednak ku zaskoczeniu obserwatorów LPR kierowana dziś zza kulis przez Romana Giertycha dokonała niespodziewanej wolty w swojej wizji spraw polskich poprzez oddelegowanie kilku partyjnych liderów do utworzenia krajowego oddziału „Libertas” – paneuropejskiej struktury politycznej dążącej do nadania Unii Europejskiej charakteru demokratycznego superpaństwa. Krok ten wywołał konsternację nie tylko wśród wiernego dotąd Lidze elektoratu, ale i znacznej części jej działaczy. Pierwszy raz bowiem zdarzyło się, by politycy używający tak silnie patriotycznej i narodowej frazeologii stanęli na czele paneuropejskiej partii, której celem jest ograniczenie resztek suwerenności państw Unii Europejskiej, a więc i Polski!

                Samo przesunięcie się LPR do środka sceny politycznej i odrzucenie przez nią eurosceptycznej retoryki wytworzyło próżnię w szpicy prawicy narodowej. Do przewodzenia jej nie może pretendować „Naprzód Polsko”, które w ostatniej chwili przegrało z LPR rywalizację o względy „Libertas”. Oznacza to, że liderzy tego ugrupowania w zamian za zwielokrotnienie szans na swoje – jałowe dla sprawy polskiej – reelekcje do Parlamentu Europejskiego gotowi byli włączyć się w ideę budowy jednego superpaństwa. Jakże wymowną w tej materii była obfitująca w unijną symbolikę a zakończona kilka dni temu kampania Bogusława Rogalskiego, ubiegającego się, zresztą nieskutecznie, o urząd prezydenta Olsztyna. 

                Prawicę narodową, a więc z definicji stojącą konsekwentnie na gruncie pełnej suwerenności i niezależności od zagranicznych ośrodków decyzyjnych, reprezentują dziś liczne – aczkolwiek stosunkowo niewielkie – środowiska patriotyczne. Ich rozwój ograniczają nie tylko skromne środki finansowe i niedostatek marketingowego dynamizmu, ale przede wszystkim brak wzajemnego zaufania między strukturami.

                W najbliższych miesiącach taki stan rzeczy może ulec radykalnej zmianie. Pod auspicjami środowiska ProPolonia.pl trwają ożywione konsultacje, których celem jest wyłonienie politycznej reprezentacji zjednoczonego ruchu narodowego. Przyjęte minimum ideowo-programowe ma umożliwić rozszerzenie powstającej płaszczyzny politycznej na szereg niezależnych środowisk społecznych. Najważniejszym warunkiem wstępnym jest konstatacja, że trwanie Polski w strukturach unijnych eliminuje kolejne atrybuty naszej państwowości oraz przyczynia się do pogłębienia kapitałowej zależności od czynników zewnętrznych. Stąd konieczność podjęcia ogólnonarodowej dyskusji o zrewidowaniu podstaw zasadności naszego funkcjonowania w Unii Europejskiej.

                Choć obecnie zaistniała sytuacja może doprowadzić do znaczącego oczyszczenia ruchu narodowego z trawiących go wewnętrznych procesów rozkładowych, to gwarantem utrzymania właściwej kondycji moralno-ideowej jest oparcie nowo utworzonych struktur o działaczy pozytywnie zweryfikowanych praktyką organizacyjną, a nie poparciem mniej lub bardziej utajnionych koterii. Tym samym w żadnym razie nie wolno dopuścić do sekowania nikogo, kto kierując się wyłączną troską o dobro narodu polskiego, aktywnie uczestniczył w życiu tych organizacji politycznych, które w ostatnim czasie porzuciły swoje dotychczasowe deklaracje i ostatecznie sprzeniewierzyły się sprawie polskiej. Obiecująco rokuje, że wiele takich osób – także o uznanym dorobku politycznym – już wyraziło poważne zainteresowanie nową inicjatywą.