Nie miałem specjalnych oczekiwań w stosunku do wywiadu red Mazurka z izraelskim ambasadorem.
Patrząc na meandrowanie polskich polityków, nawet tych z najsilniejszą pozycją międzynarodową, trudno nie zrozumieć potencjalnego stresu jaki musiał doświadczyć Redaktor pytając przedstawiciela państwa nadzwyczaj wpływowego na okoliczność trudno dającą się obronić.
Taran rozmowy skierowany był na kwestię wypowiedzenia słowa "przepraszam" wobec sytuacji, gdy na terenie kontrolowanym z powietrza przez Izrael, jego funkcjonariusz dokonał śmiertelnego ostrzału cywilów.
Ambasador wykorzystał skrzętnie taktykę "zgranej płyty" i pozostają przy "wyrazach żalu" słowa przepraszam nie wypowiedział wskazując na potrzebę przeprowadzenia stosownego śledztwa.
Nie będąc dyplomatą, nie wiem dla jakich sytuacji słowo przepraszam może być w relacjach międzynarodowych zarezerwowane.
I nie wiem jakiego rezultatu śledztwa spodziewa się ambasador, chociaż i tak nie wskazał sytuacji umożliwiającej dyplomatyczne przeprosiny.
Redaktor Mazurek podjął wyzwanie, ale osiągnął rezultat spodziewany.
Nie było kompromitacji!
PS
Niedawno komentując czyjąś notkę nt ostatniej tragedii proponowałem lekturę "Gasnących ogni" Ossendowskiego.
Opis nie skażony jeszcze przekleństwem skutków Holokaustu daje ciekawą bazę do rozważań najnowszej żydowsko- palestyńskiej historii. Opis chyba pozytywny dla idei syjonizmu, który jednak na pewno nie wszystko wyjaśnia.
W dniu dzisiejszym Ambasador nie sięgał daleko do historii , ale retorycznie dopytał redaktora Mazurka o jego stosunek do wyjątkowej ochrony ludności cywilnej w trakcie obecnej pacyfikacji Gazy. Mazurek nie popełnił cywilnego samobójstwa i nie wszedł w temat.
Ja zostałem z rozważaniami co do różnic obrazów i uwarunkowań pomiędzy Warszawą 1944 i Gazą 2024.
