Schizofrenia bezobiawowa lub powolnie postępująca schizofrenia była kategorią diagnostyczną stosowaną w Związku Radzieckim do opisania tego, co jak twierdziły władze jest schizofrenią charakteryzującą się powoli postępującym przebiegiem; rozpoznawano chorobę nawet u pacjenta, który nie wykazywał objawów schizofrenii lub innych zaburzeń psychotycznych, przy założeniu, że objawy te pojawią się później. Została zdefefiniowana w latach sześćdziesiątych przez radzieckiego psychiatrę Andreja Śnieżniewskiego i jego współpracowników, i była diagnozowana wyłącznie w ZSRR i kilku innych krajach bloku wschodniego , aż do upadku komunizmu. Objawy określane jako część "osi ujemnej" obejmowały pesymizm , słabą adaptację społeczną oraz konflikt z władzami i same w sobie wystarczały do formalnej diagnozy "powolnej schizofrenii ze skąpymi objawami"
Istnienie takiej choroby było dyskredytowane na całym świecie z powodu jej naukowej nieadekwatności i wykorzystania "choroby" jako środka do neutralizacji dysydentów politycznych.
Nigdzie nie była uznawana poza Sowietami ani przez organizacje międzynarodowe ani przez Światową Organizację Zdrowia. Uważana jest za klasyczny przykład politycznego nadużycia psychiatrii w Związku Radzieckim .
Określenie "zatrucie filozoficzne" było szeroko stosowane w zdiagnozowanych zaburzeniach psychicznych, gdy ludzie nie zgadzali się z przywódcami komunistycznymi w swoim kraju lub nie zgadzali się z teoriami ojców założycieli marksizmu-leninizmu - Karolem Marksem, Fryderykiem Engelsem czy Włodzimierzem Leninem.
W lipcu 1968 r. specjalną uchwałą Komitet Centralny KPZR zdecydowsł, że w ciągu pięciu lat zostanie wybudowanych 125 szpitali psychiatrycznych. W ten sposób uzyskano możliwość umieszczenia w psychuszkach ok. 330 tys. ludzi. Miastem o największym rozpowszechnieniu schizofrenii na świecie była Moskwa.
Komentarze