Bóg i ludzkość cieszą się ze zjednoczenia

Pieśni kościelne | „Bóg i ludzkość cieszą się ze zjednoczenia”

I

Bóg rozpoczął dzieło swe we wszechświecie.

Tam ludzie obudzili się i zgromadzili wokół niego.

Gdy w nich „krąży” Bóg,

zrywają szatana więź, więź wielkiego nieszczęścia,

na zawsze wolni są.

Gdy Boży dzień nadejdzie, wszyscy ludzie szczęśliwi będą.

Smutku w sercach ich od teraz nie będzie już.

Chmury żalu zmieniają się w czysty tlen,

dryfują w powietrzu.

Bóg cieszy się szczęściem bycia razem z człowiekiem.

II

Rozkoszą Boga są czyny człowieka,

więc urażony nie jest już

i przy nadejściu dnia Bożego

to, co żyje na ziemi, odzyska źródło swego istnienia,

wszystko na ziemi ożyje, bazą istnienia tego będzie Bóg,

bo dzięki Niemu wszystko jaśnieje życiem

i dzięki Niemu cicho znika.

III

Wszystko czeka na słowo Boże wymówione

przez Jego usta.

I wszystko cieszy się tym, co mówi i robi.

To On jest Najwyższy, ale żyje z ludźmi.

Ich dzieła objawiają stworzenie ziemi i nieba przez Boga.

Gdy ludzie chwalą Boga,

wywyższany jest we wszystkim.

Niebo błękitne staje się.

Kwiaty kwitną, trawa zielenieje.

Wszystko, co żyje na ziemi, piękne staje się.

IV

Słysząc Jego głos, ludzie biegają tu i tam.

Ludzie w Jego królestwie pełni radości są;

ich życie rozwija się.

Bóg działa między wybranymi.

Jego dzieło nie może być skażone wymysłami człowieka.

Bo Bóg dokonuje własnego dzieła.

Gdy Bóg dokonuje swego dzieła,

wszystko nowe i zmienione jest.

Gdy Boże dzieło zakończy się,

nowy człowiek nie będzie już martwić się o to,

czego żąda Bóg.

Bo ziemia cała cieszyć będzie się,

a Bóg powoli błogosławić będzie całą ludzkość.

ze śpiewnika „Podążaj za Barankiem i śpiewaj nowe pieśni”