Czego trzeba, żeby dobro zakwitło, żeby piękno i... prawda? Żebyśmy byli razem, nawzajem dla siebie. Czy to się stanie samo? Przez siebie? Z nas? Czy jednak czegoś trzeba? Czego? Tak się zastanawiam, patrząc na to... co widać, i słychać, i czuć.
Ale jakoś wierzę, nie, wiem, że to coś jest. Nie potrafię tego nazwać, ale przecież wiele razy, zdarzyło mi się, to odczuć, tak jak teraz odczuwam, pewien rodzaj opuszczenia. Nie, nie konkretnego i namacalnego. Zdaje mi się, że jesteśmy opuszczeni wszyscy. Opuszczeni przez polityków zajętych grabieniem do siebie, przez lekarzy, zajętych z kolei grabieniem do siebie, przez media, zajęte tymczasem grabieniem do siebie, przez tych wszystkich ludzi, którzy, nie ukrywajmy, żyją po to, żeby mieć więcej, kontroli nad nami, władzy, pieniędzy, pozycji, samozadowolenia. Jakiś GŁÓD wszystkich ogarnął. Jakieś potworne nienasycenie, z wierzchu nie widoczne, ale trawiące ludzi od środka, zżerające to, co piękne, co wielkie, co szczere i prawdziwe.
Jakbyśmy wszyscy wleźli w jakiś trans, w jakąś chmurę, która nam zatruwa i wzrok, i myśli, i przede wszystkim uczucia.
Więc wypada cenić. Te chwile, te momenty, tych ludzi, którzy, które, potrafią przynosić coś innego. Te widoki, zdarzenia i momenty. Wypada wierzyć. Ja wierzę w Boga, Ty... w co chcesz. Byle było to dobro, wielkość, coś, co nas przekracza, skądeśmy się wzięli. Co w sumie jest naszą nagrodą i jakimś przeznaczeniem, może ojczyzną, może prawdą o nas. Ostatecznie bez tego czegoś szczeźniemy, w "rynkowej" rzeczywistości, to jest bezwzględnym polowaniu, silniejszych na słabszych, zawodach z żerowania, grabienia, walki o "swoje".
Może jak pisał poeta, kochać trzeba światło słońca na murze, nieść w sercu słowa, może widok kwiatu, kołyszącego się na łące. Niczego nie potrzebuje, ku wszystkiemu zmierza, jest, tak jak my, przejawem wieczności, tyle, że nie skażony, tym szaleńczym, opętańczym pragnieniem, by... więcej, więcej, więcej, więcej... wziąć, mieć, dostać.
