Prezydentura chaosu staje się faktem

Chaos - zamęt, bezład, nieład, zamieszanie, bałagan, nieporządek, rozprzężenie; pot. mętlik (Słownik wyrazów bliskoznacznych).

Posłanka Jakubiak w powyborczy wieczór przepowiedziała, że prezydentura Bronisława Komorowskiego będzie prezydenturą śmieszności i chaosu, czym wywołała atak szału u siedzącego obok Stefana Myszkiewicza-Niesiołowskiego. Czas potwierdza jednak obawy posłanki, choć na razie tylko częściowo, bo chociaż nie ma jeszcze śmieszności to chaos ma się już świetnie.

Chaosu przykład pierwszy - KRRiT

Bronisław Komorowski nie został jeszcze zaprzysiężony na stanowisko, które mu powierzył naród, a już sprzeniewierzył się jednemu ze swoich sztandarowych haseł - odpolitycznieniu telewizji publicznej. W ostatni dzień po zaprzestaniu pełnienia obowiązków prezydenta w związku z rezygnacją ze stanowiska marszałka sejmu powołał swoich współpracowników kojarzonych z Platformą Obywatelską w skład nowej "odpolitycznionej" Rady Radiofonii i Telewizji, panów Dworaka i Lufta. Panowie ci byli, lecz już nie są - jak obłudnie usprawiedliwia go Myszkiewicz-Niesiołowski - członkami rządzącej partii. Fakt zapewne taktycznego pozbycia się legitymacji członkowskich PO nie czyni apolitycznymi wiernych dotąd żołnierzy PO, ale wicemarszałek konsekwentnie kpi z inteligencji opinii publicznej. Jakby tego było mało, prezydent nie skonsultował swoich nominacji ze swoim zapleczem politycznym, które go na to stanowisko wyniosło, a nawet postąpił wbrew niemu, wprowadzając w stan CHAOSU kierownictwo Platformy Obywatelskiej i sam proces konstruowania składu nowej rady.

Chaosu przykład drugi - krzyż pod Pałacem Prezydenckim.

W pierwszym swoim wywiadzie prasowym jako prezydent-elekt Bronisław Komorowski zapowiedział usunięcie krzyża, postawionego tam zaraz po katastrofie smoleńskiej przez harcerzy. Zapowiedź ta dowodzi dość swoistego pojmowania przez niego znaczenia własnego hasła wyborczego "Zgoda buduje", którym wymachiwał na lewo i prawo przez cały okres kampanii. Zapowiedź ta bez konsultacji ze wszystkimi znaczącymi siłami politycznymi kraju dowodzi nieliczenia się nie tylko z nimi, ale także tą częścią społeczeństwa, które krzyż uważa za symbol cierpienia i pojednania narodu, które miało miejsce 10 kwietnia 2010 r.. Zamiar przeniesienia krzyża wywołał CHAOS nie tylko wśród tej części sceny politycznej z której wywodził się zmarły prezydent Lech Kaczyński, ale właśnie tej masy apolitycznych obywateli, którzy tragedię traktują z punktu widzenia przeżyć religijnych i czysto ludzkich.  Prezydent, który obiecał zgodę narodową i na niej wjechał do Pałacu Prezydenckiego nie tak powinien zaczynać swoje urzędowanie. Zgodny prezydent powinien tak kontrowersyjną zapowiedź poprzedzić konsultacjami politycznymi z liderami partii politycznych i zaproponować jakieś rozwiązanie kompromisowe. Miał być przecież koncyliacyjny. Miał.

Jest rzeczą oczywistą, ze krzyż upamiętniający ofiary tragedii nie może stać na dziedzińcu Pałacu Prezydenckiego w nieskończoność. Ale minęły dopiero cztery miesiące od katastrofy. Śledztwo w jej sprawie dopiero teraz nabiera wigoru. Łzy rodzin poległych i innych polskich obywateli, dla których tragedia ta była szokiem jeszcze nie obeschły a nowy lokator pałacu chce zlikwidować symbole związane z tą tragedią i swoim poprzednikiem. Prezydent wszystkich Polaków, za którego chciał w kampanii uchodzić Bronisław Komorowski powinien zaproponować budowę pomnika w parku obok Hotelu Bristol i odsłonięcie go w rocznicę katastrofy 10 kwietnia 2011 r.. Uroczystość mogłaby być połączona z przeniesieniem krzyża w bardziej odpowiednie miejsce. A tu nic. Żadnej koncyliacji, żadnej próby nawet skonstruowania kompromisowej propozycji. Nic tylko CHAOS.

Zapowiadanej przez posłankę Jakubiak śmieszności jeszcze nie ma. Zamiast śmiesznie, robi się na razie groźnie.