Kiedy prowadziła rozmowy tuż po katastrofie smoleńskiej, kiedy ogólnie wstawiała się publicznie za tym co normalne, uważałem że to osoba walcząca w mediach o nasze polskie sprawy, osoba pełna empatii. Kiedy weszła jednak do Sejmu z czasem pokazała czerwone pazury. Ja już nie mówię o wulgarnym zachowaniu podczas głosowania w Sejmie, który ogólnie posłowi a już kobiecie nie przystoi, ale rozumiem że trudno wymagać kultury jeśli było się z nią mimo wszystko na bakier. Zresztą, wyglądało na to, że pani Lichocka, bo o niej mowa, ze wszystkim co w niej brzydkie i wulgarne skrzętnie i zręcznie się kryła. Mam przypomnieć? Proszę bardzo. Trzy lata temu, w kwietniu 2018 roku, pani poseł potępiła antyaborcyjny społeczny projekt ustawy „Zatrzymać aborcję". Stanęła okoniem wobec żądań narodu. O projekcie mówiła tak „To projekt bardzo radykalny, który zakłada nadrzędność interesów dziecka nienarodzonego nad życiem i zdrowiem kobiety (...) Niezależnie od prywatnych poglądów, nie wolno nakazywać matce heroizmu".
Jaka cudowna matka i jaka kochająca! Ciekwe czy własne, nienarodzone dziecko również uznałaby w sytuacji drastycznej za problem do usunięcia i wymuszony heroizm. Kobieta, która w ten sposób traktuje życie dziecka (również nie jej) w moich oczach nie jest warta niczego, co najwyżej feministycznego określenia, które lewicowe aktywistki usilnie chcą wprowadzić w przestrzeń publiczną. Do tego zachowuje się ostatnio niczym klasyczna, nawiedzona komunistka, mściwa, okrutna i podstępna, będąca na rozkaz, przy tym nadgorliwa, a wiadomo że w takich przypadkach nadgorliwość jest czasem gorsza od faszyzmu. Biedny ten redaktor Pospieszalski, ale nie tylko on. Biedni jesteśmy my wszyscy, których poseł Lichocka z premedytacją pozbawia wolności słowa i spycha w otchłań rzeczywistości "za drutami". O takich jak ona Chrystus mówił "wilki w owczych skórach", "po owocach ich poznacie" Poznaliśmy. Jednym z takich owoców jest właśnie poseł PiS, pani Joanna Lichocka.
cytat, Prawy.pl
